Omgekeerd spijbelen

'Het voelt een beetje alsof ik omgekeerd aan het spijbelen ben,' zei ik tegen mijn zusje toen ik vertelde dat ik in mijn vrije week toch naar school ben gegaan. Zo'n extra weekje vakantie klinkt leuk, maar naast dozen inpakken, uitslapen en series kijken op Netflix ben ik me toch voornamelijk aan het vervelen. Ik vind het een stuk gezelliger als mijn man ook vrij is, en zo niet, dan ben ik liever op mijn werk onder de mensen.

Dus deels omdat de muren op me af kwamen, maar voornamelijk omdat mijn man zijn brood was vergeten, zat ik vlak voor lunchtijd in de auto onderweg naar school. Ik wist dat mijn man de verrassing kon waarderen (ideaal, zo'n vrouw die op dezelfde school werkt!), maar ik had toch een raar gevoel toen ik door het gebouw liep. Alsof ik er niet hoorde te zijn. Alsof ik er niet mocht zijn.

Toch vonden mijn collega's het niet raar dat ik op mijn vrije dag de personeelskamer binnen kwam. 

'We dachten al dat je zou komen,' riep er één. 

'Je kan ook geen dag zonder je man, hè?' zei een ander.

Inderdaad. Stiekem was ik best blij dat hij zijn brood vergeten was. Dat was een mooi excuus om hem toch nog even te zien!

Liefs!

P.S. Ik ben toch benieuwd hoe dat gaat, als ik straks zestien weken met zwangerschapsverlof thuis zit. Zal ik dan ook ieder moment aangrijpen om even langs school te gaan?  

De escalatieladder

Tijdens mijn studie hoorde ik veel interessante dingen voorbij komen, maar er waren ook veel theorieën die me nauwelijks interesseerden. Het hele gedoe rondom de escalatieladder was er één van. In een escalatieladder beschrijf je stap voor stap hoe je omgaat met een vervelende situatie. Je kunt beginnen met het maken van oogcontact, het schudden van je hoofd is ook een trede van een escalatieladder en ergens bovenaan staat vaak het verwijderen uit de les. De reden dat het me niet interesseerde was dat ik me niet kon voorstellen dat ik ooit tijdens het werken een escalatieladder op papier zou zetten en de treden zou afvinken. Dit zou toch allemaal vanzelf gaan?

De escalatieladder was ik allang vergeten, tot ik bij het bijwonen van een les van mijn stagiaire realiseerde dat haar escalatieladder uit twee treden bestaat: ze spreekt de leerling aan bij de naam en geeft waarschuwingen. Deze treden worden continu afgewisseld. De leerlingen in kwestie zullen geen idee hebben wat een escalatieladder is, maar hebben inmiddels echt wel door dat de stagiaire alleen waarschuwingen geeft, hoe vervelend ze zich ook gedragen.

Ik heb mijn stagiaire de opdracht gegeven om haar escalatieladder op papier te zetten en om extra treden erbij te verzinnen. Wat zou ze kunnen doen om tot leerlingen door te dringen? Oogcontact maken, één op één met leerlingen praten, naar leerlingen toe lopen om ze aan te spreken? We hebben de ladder besproken en (volgens mij...) ziet ze nu in dat er nog vele andere manieren zijn om een leerling te krijgen daar waar je de leerling wilt hebben.

Inmiddels ben ik er achter dat een escalatieladder toch best wel nuttig is. Het laat de docent nadenken over welke stappen er zijn tot het verwijderen van een leerling. Bovendien hoeven de treden op een ladder helemaal niet vervelend te zijn. Geven van strafwerk heeft lang niet bij iedereen nut. Met een gesprek één op één kun je zoveel meer bereiken.

Liefs!

P.S. Hoe ziet jouw escalatieladder eruit?

 

Radiostilte

Hoewel ik me had voorgenomen om wekelijks iets te schrijven, is er nu anderhalve maand niets online gekomen. Om heel eerlijk te zijn heb ik daar de energie niet voor: 's middags uit school heb ik al het gevoel dat ik geen stap meer kan zetten en 's avonds na het eten duik ik meteen mijn bed in. De afgelopen weken heb ik non-stop Netflix gekeken, omdat ik te moe ben om iets anders te doen.

Gelukkig weet ik ook waar de vermoeidheid vandaan komt: ik ben zwanger! Op de dag dat ik dit schrijf ben ik precies twaalf weken zwanger en als ik iedereen mag geloven, is die vermoeidheid over vier weken voorbij. Dat is maar goed ook, want dan krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Ik heb dan mijn energie echt wel nodig!

Liefs!