Sommige dingen kun je beter niet uitspreken. Dat heb ik gemerkt toen ik anderhalve week geleden tegen een collega zei dat ik eigenlijk nog helemaal niet zo wanhopig aan vakantie toe ben als anders. Vrijwel alle collega's om me heen klaagden over vermoeidheid, terwijl ik energie voor tien had. Zoals ik al zei: sommige dingen moet je niet hardop zeggen.
Een paar dagen later kwam ik enorm gefrustreerd thuis na een vermoeiende vergadering. Ik heb veel leuke collega's en ik kan het goed met ze vinden, maar wanneer je écht moet samenwerken, begin ik me aan van alles te ergeren. Bijvoorbeeld bij de vergadering van vorige week: er zijn tien verschillende meningen, er wordt heel veel gepraat en gezeurd en uiteindelijk worden er nog steeds geen knopen doorgehakt. Na anderhalf uur allemaal problemen aanhoren kunnen we eigenlijk maar één conclusie trekken: we gaan op dezelfde voet verder, er zal niets veranderen en de volgende vergadering begint weer van voren af aan.
Op zich kan ik dat prima naast me neerleggen, maar vorige week lukte dat niet zo makkelijk. De hele week was één bron van stressvolle momenten, nieuwe indrukken en emoties: tafeltjesavonden, een kapotte wasmachine, een studiedag, een overvolle agenda met allemaal afspraken... Dat zorgde ervoor dat donderdag, de middag na de vergadering, bij mij de stoppen doorsloegen. Toen ik thuiskwam plofte ik op bed neer en liet ik de tranen stromen.
Het afgelopen weekend heeft een hoop goedgemaakt (wat een rust!), maar toch moet ik nu ook bekennen: ik ben toe aan vakantie!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten