Wie ooit heeft bedacht dat wijsheid met de jaren komt: voor kritisch denken geldt precies hetzelfde. Waar ik twee tot drie jaar geleden nog op alles ja en amen zei, durf ik nu vaker een tegengeluid te geven. Om heel eerlijk toe te geven vind ik het nog wel lastig om mijn mening te ventileren, maar dat ik nu een stuk kritischer denk dat een tijd terug, vind ik al een hele grote stap in de goede richting.
Ik weet nog goed dat ik begon op de school waar ik nu werk en dat ik al snel doorhad dat al altijd dezelfde collega's overal een weerwoord op hadden. Inmiddels ben ik met één van hen getrouwd, misschien heeft dat er iets mee te maken dat ik zelf ook kritischer ben geworden (is het besmettelijk?). Op dat moment vond ik het strontirritant en zij waren ook de reden dat ik zelf geen mening durfde te hebben: die collega's zouden het ongetwijfeld direct de grond in boren.
Nu ik wat jaren ervaring heb, begin ik een eigen mening te ontwikkelen en dat voelt goed. Ik moet toegeven dat het meer energie kost, omdat ik me hierdoor vaker erger aan collega's dan voorheen, maar het brengt ook iets positiefs met zich mee. Ik voel me minder vervangbaar dan eerst en ik ben dagelijks bezig om het onderwijs te verbeteren. Op een kleine schaal dan.
Nog steeds vind ik het lastig om mijn mening duidelijk te maken, vooral wanneer anderen (met nog meer ervaring) een totaal ander beeld hebben dan ik. Maar oké, alles op zijn tijd. Het is al heel prettig om eens een eigen mening te hebben, in plaats van altijd meelopen met de kudde...
Liefs!
P.S. Het is overigens wel bijzonder om 'de oude ik' terug te zien in mijn nieuwe collega's. Ook zij keuren alles goed en vinden alles best. Hopelijk zullen zij ook ooit een metamorfose ondergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten