Gisteren heb ik meerdere blogposts geschreven. In mijn hoofd dan, ik had de energie niet om mijn laptop erbij te pakken. Maar de tekst had ik al helemaal bedacht. 'Ik denk dat ik maar ga stoppen in het onderwijs,' zei ik gisteren tegen mijn zussen. En zo wilde ik ook mijn artikelen openen.
Ik zat er even helemaal doorheen. Ik had een hoop brutale leerlingen voor mijn neus gehad die dag en daar was ik flink chagrijnig van geworden. Ik schrok van de woorden die mijn leerlingen gebruikten, het gedrag wat ze toonden - tegen hun klasgenoten en tegen mij. Ik schrok van mijn collega, die iets deed waar ik echt enorm van stond te kijken (lang verhaal, misschien vertel ik het nog eens als ik daar behoefte aan heb). Het kostte me zoveel energie om alles te verwerken dat ik thuis direct op bed ben gaan liggen.
Ik wilde een blogpost schrijven om te vertellen wat er allemaal was gebeurd die dag en dat ik echt ging twijfelen aan mezelf als docent. De tranen rolden over mijn wangen, iets wat ik na een ontzettend leuke eerste week absoluut niet had verwacht in deze tweede week van het schooljaar. Maar ik wilde ook een stukje schrijven over hoe je uit zo'n dip komt. Ik merkte namelijk dat het mij enorm hielp om buiten even een stukje te wandelen, maar een halve reep chocola en een schaaltje crème brûlée hebben me ook geholpen om weer iets vrolijker te worden.
De echte ommekeer in mijn gedrag kwam 's avonds, toen ik met mijn vriend op bed lag te praten over mijn dag. Ik deed mijn verhaal, liet weer wat tranen vloeien en hij gaf me wat tips. Toen ging er een knop om in mijn hoofd. Vanaf dat moment zag ik het niet meer als een probleem, dat gedrag van de leerlingen. Het probleem was veranderd in een uitdaging!
En met die insteek ging ik vandaag mijn les draaien. De leerlingen kwamen binnen, zeiden extreem aardig 'goedemiddag' tegen me, luisterden naar mijn toespraak over hun gedrag van gisteren en konden zich vinden in de eventuele straf die zou volgen bij slecht gedrag.
Ik wist niet welke klas ik voor me had, maar de rampenklas van gisteren was het niet. Wat waren ze lief, wat deden ze goed mee en wat fijn dat ze me lieten uitpraten en dat ze hun vinger opstaken in plaats van hun stem direct lieten gelden! Ik heb de klas heel veel complimenten gegeven en de les afgesloten met een kleine traktatie.
Zo kan het dus ook. Met het gevoel een uitdaging aan te gaan verlopen de lessen een stuk beter en de leerlingen merken die positiviteit ook. Ze bedankten me voor het snoepje dat ze kregen en er waren zelfs leerlingen die hun excuses hebben aangeboden aan het einde van de les. Aandoenlijk!
Dus ehh... Voorlopig blijf ik nog even in het onderwijs hangen!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten