vrijdag 28 augustus 2015

Mijn eerste jaar als mentor: wat ging er minder goed?

Het was helemaal niet de bedoeling dat het zo lang zou duren voordat ik het vervolg zou schrijven op dit artikel, maar in de vakantie is het er niet van gekomen om te schrijven. En ik kan nu allemaal excuses gaan verzinnen, maar eerlijk is eerlijk: tv-series kijken is ook gewoon heel erg leuk om te doen.

In dit artikel ga ik drie punten delen die ik minder goed vond gaan tijdens mijn eerste jaar als mentor en ik begin meteen met een punt dat op de eerste ochtend van dit schooljaar ook weer verkeerd ging. Als ik mijn klas een mentorles geef waarbij ik veel informatie te delen heb, praat ik veel te snel. Omdat deze ochtend nog heel duidelijk op mijn netvlies ligt, zal ik kort beschrijven hoe zoiets eruit ziet.

Ik had zowel op mijn iPad als in een notitieboekje een lijstje staan met dingen die ik moest bespreken met de leerlingen. Schoolregels, persoonlijke gegevens, een plattegrondje, belangrijke data... Omdat ik alles in één uur moest proppen, was ik veel te bang om in tijdnood te komen. De eerste vijf punten heb ik in een minuut verteld, aan de schoolregels ben ik nauwelijks begonnen ("Dat weten jullie nog wel van vorig schooljaar, toch?") en het gevolg was dat ik een kwartier later al klaar was met mijn praatje. Oké, en nu?

Om meteen op dit eerste punt in te haken; soms heb ik zo veel huishoudelijke mededelingen, dat ik denk dat ik daar wel een hele mentorles mee kan vullen. Ik ben er dan helemaal van overtuigd dat er echt geen tijd is voor een andere mentorgerelateerde invulling van de les, dus ik bereid ook niets anders dan mijn praatje voor. Je raadt het al, na tien minuten ben ik klaar met praten met het gevolg dat er de veertig daaropvolgende minuten een leeg programma is. Wat laat ik de leerlingen dan doen? Tja, huiswerk maken bijvoorbeeld. Iets anders creatiefs kan ik dan zo snel niet meer verzinnen. Ik ben gewoon ontzettend slecht in het verzinnen van werkvormen die ik kan toepassen in een mentorles...

Het derde en laatste punt dat ik nu kan verzinnen is het contact met ouders. Ik heb een hekel aan telefoontjes plegen, ik kan zoiets echt een week lang uitstellen. Het bellen naar ouders is dan ook echt een dingetje dat ik alleen bij hoge uitzondering doe. Nu valt het aantal probleemgevallen in mijn mentorklas wel mee (zero!), dus ik heb geluk gehad dit jaar. Maar zo gaat mijn angst voor het voeren van oudergesprekken natuurlijk nooit weg...

Binnenkort - ooit - maak ik een lijstje met drie punten die ik dit jaar verander ten opzichte van dit schooljaar. 

Liefs!

P.S. Wat zijn jouw valkuilen als mentor?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten