De ouderavond, een korte terugblik

Gisteravond was de ouderavond voor de ouders van mijn mentorleerlingen en het eerste dat ik na afloop tegen mezelf zei, was: 'Waar heb ik me druk om gemaakt?'

Ik was op van de zenuwen. De grootste zenuwen waren er voor de eventuele kritische vragen. Ook was ik bang dat ik veel dingen zou vergeten te zeggen en zo kon ik nog vele angsten bedenken. Toen ik eenmaal de grote zaal in liep (we begonnen met een algemeen deel waar alle ouders met een zoon/dochter in klas 2 zich verzamelden), ging het eigenlijk best goed. En toen moesten we per groep naar het lokaal.

De opkomst was redelijk beperkt. Zo'n twintig ouders, dus dat was een fijne grootte. Ik schudde een hoop handjes, ik startte de powerpoint en ik begon met een praatje. De muis en het toetsenbord werkten absoluut niet mee, maar verder liep alles op rolletjes. Er waren wat opmerkingen achteraf over problemen bij andere vakken, maar dat heb ik kunnen doorspelen naar mijn afdelingsleidster. Er waren vragen die ik zelf heb kunnen oplossen en godzijdank waren er ook leuke berichten, van bijvoorbeeld ouders die trots vertellen dat hun zoon/dochter het enorm naar zijn/haar zin heeft. Dat is om blij van te worden!

Na de ouderavond volgde een korte evaluatie met de afdelingsleiders van de tweede klassen. Ik heb de opmerkingen kunnen doorspelen en zij zouden het vanaf hier regelen. Met een fijn gevoel liep ik het gebouw uit. Maar serieus: waar heb ik me druk om gemaakt?

Liefs!

Wat ik voor werk doe?

Een baan van 0,6 fte leek me een makkie. Aan het begin van het jaar dacht ik nog: doe er nog maar wat lesuren bij! Maar deze week staat mijn hoofd op ontploffen. Ik hoorde mijn collega's altijd klagen: 'Wat ik voor werk doe? Administratie, contact met ouders, lespakketten maken, studielessen geven, gesprekken voeren met (mentor)leerlingen over hun gedrag of hun cijfers... En o ja, ik geef tussendoor ook nog les.' Ik snapte nooit waar ze het over hadden. Tot ik dit gevoel zelf kreeg.

Deze week pak ik mijn rust tijdens de lessen. Terwijl de leerlingen redelijk zelfstandig aan hun werk gaan, probeer ik even achterover te zitten en diep adem te halen. Even te ontspannen en alles te laten bezinken. En dit moet wel tijdens de lessen gebeuren, want verder heb ik geen tijd. De pauzes worden ingenomen door mentorleerlingen, mijn tussenuren besteed ik tegenwoordig aan het kopiëren van van alles en na schooltijd moet ik de ouders van mijn mentorleerlingen bellen. Net als 's avonds trouwens... En het zijn telefoontjes van twee minuten. Nee, ik hang rustig een kwartier aan de lijn - ook als er geen enkele problemen rondom het kind zijn - en naderhand moet ik daar nog een verslag van schrijven ook. Zucht, steun, klaag.

Allemaal leuk en aardig, maar wat ben ik blij dat ik met mijn studie gestopt ben. Hoe had ik dat ook nog moeten combineren? Ik vind dit al een enorme last, laat staan als ik ook zelf nog huiswerk moet maken en moet studeren. Nee, dat zou niet hebben gewerkt voor mij. Als ik iets doe, wil ik het perfect doen. Half werk leveren op mijn studie is niets voor mij, maar ook mijn werk wil ik niet te kort doen.

En dan hebben we ook nog een verhuizing op de planning staan. Het duurt allemaal veel langer dan verwacht, maar vandaag gaan we eindelijk de hypotheekofferte op de post doen. Het komt steeds dichterbij. Eindelijk.

Liefs!

Telefoongesprekken met ouders

Gisteren maakte ik mijn weekplanning. Ik was al enorm gestrest, omdat ik deze week drie avonden op mijn werk ben. Maar toen ik alle verplichte telefoontjes aan de ouders van mijn mentorleerlingen ging inplannen, was ik helemaal van slag.

Wij hebben sinds kort de regel dat de mentor alle ouders van de mentorleerlingen belt voor het eerste rapport. Er zijn twee weken ingeroosterd en in die weken moet je alle ouders bellen. Vandaag is de eerste week aangebroken en omdat ik al zo'n drukke week heb, besloot ik alle telefoontjes voor vandaag en morgen te plannen.

Het kostte me één pagina uit mijn to do-schrift om alles op te schrijven wat ik vandaag moest doen. Er stonden dertien telefoontjes gepland, maar daarnaast ook nog heel veel andere dingen die gedaan moesten worden. Zo moet ik bijvoorbeeld de ouderavond van woensdag voorbereiden, ik moet verlof aanvragen voor de dag dat ik de sleutel krijg, er moest van alles worden geprint en gekopieerd en ik moest nog bedenken wat ik met de mentorles wilde doen. Druk, druk, druk!

Ik besloot een aantal telefoontjes dan toch maar op te schuiven naar een ander moment, zodat ik iets meer rust had. Maar vanochtend merkte ik dat ik ergens geen rekening mee had gehouden. Wat als de ouders hun telefoon niet opnemen? Van de uiteindelijk negen belletjes heb ik er vier ook echt uitgevoerd. De andere vijf namen de telefoon niet op, waardoor mijn planning enorm in de soep liep. Ik besloot de telefoontjes dan maar 's avonds te plegen, maar ook nu zit ik weer met een dilemma.

Ik wil de ouders niet storen tijdens het eten. Maar van hoe laat tot hoe laat is het avondeten? Ik eet regelmatig om zes uur, maar er zijn zat gezinnen die pas om half acht aan tafel gaan. Of misschien nog later. Ik heb geen idee wat een geschikt tijdstip is om te bellen, dus er zit maar één ding op: ik stel de telefoontjes weer uit. Naar volgende week. Want dat mag ook.

Liefs!

Herfstvakantie

De herfstvakantie... Ik had verwacht dat ik deze week zou gebruiken voor het inpakken van dozen, maar dat is niet doorgegaan. Waarom niet? Er is nog steeds geen zekerheid of de hypotheek rond is. Het wachten duurt ontzettend lang en de uiterste datum is verschoven naar begin november. En dat terwijl we half november al de sleutel zouden moeten krijgen.

Deze week heb ik de tijd genomen om uit te rusten, te relaxen, vooral niets te moeten en om dingen te doen die ik leuk vind. De twee weken voor de vakantie waren niet de leukste week en ik ga een hectische periode tegemoet. De weken tussen de herfst- en de kerstvakantie wordt vaak als meest onprettig gezien. De donkere dagen komen er weer aan en dat is vervelend voor de docenten, maar ook vervelend voor de leerlingen. Voor iedereen eigenlijk. Daarnaast heb ik ook nog de verhuizing, die ergens precies tussen de vakanties gepland staat en natuurlijk al het klussen... Maar dat is latere zorg.  

Deze week heb ik voornamelijk naar een rechthoekig scherm gekeken. Het is vast niet goed voor mijn ogen, maar als ik niet achter mijn computer zat om te schrijven aan mijn verhaal, was ik aan het lezen op mijn iPad, speelde ik een spel op mijn iPad, keek ik een tv-serie op mijn iPad, zat ik social media te checken op mijn telefoon of ik zat achter mijn laptop.

Ik heb de afgelopen dagen een enorme sprong gemaakt in mijn verhaal. Of nou ja, enorm? Ik ben bezig om mijn 50.000-woorden verhaal te herschrijven. Hier ben ik al eens mee begonnen, maar ik besloot het dit keer echt goed te doen. Donderdagmiddag bereikte ik de 60.000 woorden, waar ik enorm trots op ben. Dit verhaal heb ik te lang laten liggen. Ontzettend zonde, want ik ben heel erg tevreden over het idee.

In twee weken tijd heb ik bijna vier seizoenen à dertien afleveringen van ongeveer 45 minuten van een hele leuke tv-serie gekeken: Drop Dead Diva. Mocht je goed zijn in rekenen: check eens hoeveel uur van mijn tijd ik hierin heb gestoken! Maar spijt heb ik er absoluut niet van. De serie is geweldig en ik heb me enorm vermaakt. Seizoen 4 is het laatste seizoen dat op Netflix te bekijken is, dus hopelijk kom ik hierna een andere leuke serie tegen (of komt het volgende seizoen op Netflix!).

Maandag begint alles weer. Ik ben er best zenuwachtig voor, maar ik heb er ook wel zin in. Nou oké, dat zeg ik vooral voor het idee. Eigenlijk vind ik de dagen thuis ook wel heel erg fijn. Waarom? Kijk eens naar buiten, dan weet je waarom...

Liefs!

Tevreden mens

Ik ben een tevreden mens. Het regen klettert tegen de ramen aan, de kachel staat hoog aan. Ik draag een pyjamabroek en een grote trui. Mijn haren zijn nog nat van de douche. Voor me staat een schaaltje kruidnoten omhuld door een laagje chocola. Er liggen twee mandarijtjes. Een grote pot kaneelthee. Op mijn iPhone staat het gesprek met mijn zusje geopend. Ik bedank haar net voor de gezellige dag gisteren.

 

Spotify staat aan op een romantische afspeellijst. Ondertussen ben ik bezig met mijn verhaal herschrijven en houd ik mijn pretpark bij op mijn iPad. Sinds gisteravond is dat mijn nieuwe verslaving.

 

Ik heb genoeg om over te klagen. Maar nu even niet. Nu geniet ik van het moment.

 

Liefs!

Dagboek: Hallo Herfstvakantie (#7)

De eerste zeven weken van het schooljaar zitten erop. Kan ik terugkijken op een fijne periode? Hm. Kan ik terugkijken op een fijne week? Nee, niet echt. Het had beter gekund en het had beter gemoeten. Natuurlijk ging er ook heel veel wel goed, maar de afgelopen week was niet... Nou ja. Het was niet zoals het had moeten zijn.

Maandag begon het al met een ziekmelding, die ik overigens te laat doorgaf aan mijn baas. Ik heb thuis een toets nagekeken omdat ik daar in het weekend te ziek voor was en ik heb continu gedacht aan mijn planning. Hoe ga ik ervoor zorgen dat ik met alle klassen weer op schema zit?

Dinsdag durfde ik bijna niet naar mijn werk toe. Gelukkig hoefde ik niet veel te doen. Twee lessen aan een brugklas geven en nog een studielesje aan 4havo. In de pauzes ben ik expres niet naar de personeelsruimte gegaan, omdat ik bang was mijn baas tegen te komen. Hij zou vast niet terugkomen op het feit dat ik me te laat ziek had gemeld, maar ik wilde het zekere voor het onzekere nemen.

Ook op donderdag ben ik niet naar de personeelskamer gegaan. Dit keer had ik een andere reden: ik zat bomvol in het werk. Alles waar ik maandag en dinsdag niet aan toe was gekomen, en waar ik vorige week donderdag en vrijdag niet aan toe was gekomen, probeerde ik donderdag af te krijgen. In mijn tussenuren en in mijn pauzes was ik bezig om toetsen te maken, uitwerkingen te schrijven, toetsen te kopiëren en nog meer van dat soort ellende. 's Middags had ik tot laat een vergadering en eenmaal thuis - om half zes 's avonds... - had ik hoofdpijn en was ik moe. Gelukkig had mijn vriend het eten gemaakt en kon ik na mijn avondeten meteen in rustmodus: op de bank met mijn dekbed een tv-serie kijken op mijn iPad.

Vrijdag wilde ik eigenlijk met het ov naar mijn werk gaan, maar op het laatste moment besloot ik toch de scooter te pakken. Het resultaat: ik was veel te vroeg op mijn werk. Gelukkig heb ik daardoor nog wel wat werk kunnen doen voordat de les begon. Ook tijdens mijn tussenuur heb ik van alles gedaan, maar ver ben ik niet gekomen. Aan het einde van de dag was mijn lijstje nog niet afgewerkt, maar ik besloot het erbij te laten. Dat komt morgen wel. Dan werk ik nog een thuis uit, ik voer nog wat cijfers in... En vanaf maandag mag ik dan echt genieten van mijn herfstvakantie!

Liefs!

Geestelijke dip

Ik zit in een dipje. Die dip begon lichamelijk vorige week woensdagavond op mijn verjaardag. Ik had de griep te pakken. De geestelijke dip kwam op vrijdag, na het gesprek met een conrector. Ik zat er die middag doorheen. Dat weekend probeerde ik uit te zieken. Zondag voelde ik me al beter, geestelijk en lichamelijk, maar ik zag wel op tegen mijn werk.

 

Maandag ben ik dan ook nog thuisgebleven. Ik voelde me nog niet helemaal in orde en de hoofdpijn was enorm. Ik heb me ziek gemeld, maar ik deed dit te laat. Mijn werkgever was niet heel blij met me en de hele dag heb ik me schuldig gevoeld. Dinsdag zag ik dan ook enorm op tegen het werken. Lichamelijk was ik gelukkig weer helemaal beter. Maar bah, wat voelde ik me rot.

 

Ik voelde me ook heel rot omdat mijn planning nu echt een zooitje is. De ene klas loopt achter op de andere klas. Het is heerlijk om parallelklassen te hebben, maar ik vind het verschrikkelijk als deze klassen niet écht parallel meer lopen...

 

En nu is het woensdag en ik zit weer thuis. Dit keer ben ik niet ziek, maar ik heb tegenwoordig op woensdag mijn vrije dag. Ik probeer vandaag de energie te vinden om donderdag en vrijdag nog even te "knallen". De laatste twee dagen voor de herfstvakantie.

 

Volgens mij ligt het ook aan de periode van het jaar. Drie jaar terug had ik namelijk ook anderhalve week voor de herfstvakantie dat ik met tegenzin naar mijn werk ging. Vorig jaar had ik dit ook halverwege oktober. Het is denk ik gewoon iets waar ik even doorheen moet. Maar leuk is anders...

 

Liefs!

Dagboek: Happy Birthday (#6)

Ik merk langzaam maar zeker dat mijn to do-lijstjes steeds uitgebreider worden. Nog even snel een toets kopiëren, nog wat inhalers tijdens het 8e uur, veel toetsen om na te kijken en de afhandeling van het uitschrijven bij mijn studie... Het zijn allemaal kleine dingetjes, maar mijn hoofd zit er vol van. Ik vind het niet erg en het lukt me allemaal nog prima (en op de meeste dagen doe ik het zelfs met een grote glimlach!), maar ik vind het door mijn lijstjes wel lastig om me ziek te melden...

Op maandag en dinsdag was er gelukkig niets aan de hand. Ik werkte beide dagen tot laat om alles klaar te hebben wat er op mijn lijstje stond en na werktijd had ik zelfs nog energie om boodschappen te doen. Ik moet zeggen dat veel lessen me ook wel energie geven. Dat is altijd fijn!

Woensdag was ik jarig. Door de regen heb ik niet veel buitenshuis gedaan en heb ik vooral binnen achter de computer gezeten. 's Middags ging ik wel even langs mijn zus. Daar voelde ik me al snel steeds zieker worden. Verkouden vooral, maar ik had ook wat last van mijn keel. 's Avonds ging ik met mijn vriend uit eten. Het was een heerlijke avond en ik heb er van genoten, maar ik wilde ook wel graag naar huis. Mijn bed in.

Donderdagochtend zat ik in dubio: ga ik werken, ondanks mijn verkoudheid, hoofdpijn en keelpijn, of blijf ik verstandig thuis? Ik koos voor het laatste, maar daardoor had ik wel veel te regelen. Er zou die dag iemand mijn lessen komen bekijken en mij interviewen voor een onderzoek voor haar studie. Ik moest haar dus afbellen, maar ook de andere personen die erbij betrokken waren moest ik afzeggen. Ik moest de leerlingen mailen voor het huiswerk... Ook heb ik nog de tussentijdse rapporten ondertekend en voorzien van een opmerking. Ondanks dat ik ziek thuis zat, was ik met mijn hoofd op mijn werk.

Vrijdag ging ik wel naar mijn werk. Al had ik dat beter niet kunnen doen. Ik ga er niet nog meer woorden aan besteden, omdat ik dat gisteren al heb gedaan. Maar ik weet wel dat ik vanaf nu thuis blijf als ik me zo ziek voel zoals vrijdag.

Liefs!

Mijn grens is bereikt

Ik kan wel tegen een stootje. Zo lang de stootjes niet te hard zijn en zolang het niet te veel stootjes zijn, functioneer ik prima. Maar vandaag ben ik ruim over  de grens gegaan met alle shit die ik kan hebben. Ik was vandaag een wandelende tijdbom en eens moest de bom ontploffen. Dat gebeurde toen ik me moest melden bij één van de conrectoren. 

Vanochtend voelde ik me Ziek met een hoofdletter Z. Maar gisterochtend vertelde ik mijn baas al aan de telefoon dat ik vandaag weer zou werken en daar wilde ik niet op terugkomen. Bovendien had ik vandaag drie repetities. Dat zou ik wel overleven. Dacht ik.

Op de heenweg had ik halverwege een probleem. De weg was een stuk afgezet, dus er was een omleiding. Ik volgde de oranje borden met het plaatje van een fiets en ineens waren ze er niet meer. Ik stond in de middle of nowhere. Nou ja, ik stond in ieder geval op een stille autoweg en ik had geen flauw idee waar ik was. Ik kon niemand om hulp vragen en als ik terug zou rijden naar waar ik vandaan kwam, zou ik ook geen steek verder komen. Na vijf minuten rondrijden, wat aanvoelde als een uur, kwam ik uiteindelijk toch weer op de weg naar mijn werk. Toen was het kwaad al geschied: honderden scheldwoorden en een huilbui. Ja, echt waar. 

Maar kop op, ik had de weg weer gevonden. Vanaf nu zou er niets meer mis gaan. Hoopte ik. Tot ik mijn lokaal in kwam. De tafels en stoelen stonden schots en scheef, ik had er ineens een tafel bij en de borden stonden nog volgeschreven. Bedankt, collega. Toen ik wat verder keek, bleek er nog meer mis te zijn. Er was uit mijn snoeppot gegeten en mijn bordstiften waren gejat. Serieus?!

Gedurende de eerste repetitie voelde ik me steeds beroerder voelen. Ook tijdens de tweede repetitie voelde ik me niet geweldig. Maar toen mijn derde brugklas binnen kwam...

'Mevrouw, we hebben straks een brandoefening!' 

Schijnbaar weten de leerlingen dit soort dingen eerder dan ik. Ik had vanochtend wel een briefje in mijn postvak gevonden met de dingen die gedaan moeten worden wanneer het brandalarm af gaat, maar ik was zo chagrijnig, dat ik hier niet naar heb gekeken. Wat stom! Want inderdaad, het brandalarm ging af. De leerlingen stormden als een stel mafkezen door de gangen en ik kon ze niet meer bij elkaar houden. Ik ben buiten de groep kwijtgeraakt en toen ik mijn collega's buiten sprak, bleek ik wel meer dingen verkeerd gedaan te hebben. Mijn raam stond nog open, mijn deur stond nog open, ik had geen namenlijst meegenomen... Wat een verschrikking!

Eenmaal terug in het lokaal ging die repetitie natuurlijk niet meer gemaakt worden. Ik vertelde de leerlingen dat ze moesten lezen in hun leesboek, maar natuurlijk waren ze te veel in de ban van wat er eerder dat uur is gebeurd. Wat was ik blij toen de bel voor de pauze ging...

Tijdens mijn laatste les kreeg ik een mail van de conrector. Of ik even langs wilde lopen. Ik dacht dat het ging om alles wat ik fout heb gedaan bij de brandoefening, maar het ging om heel iets anders. Ik heb gisteravond een e-mail gestuurd naar mijn leerlingen om ze voor de zekerheid nog even te vertellen dat de repetitie van vandaag door zou gaan. Ouders hebben geklaagd, omdat ik dit 's avonds nog verstuurde en hun kind mag 's avonds niet meer achter internet. Daardoor wist hun zoon/dochter niet dat de repetitie door ging. What. The. Fuck.

En toen barstte de bom. Alles kwam omhoog. Ik voelde me ziek, de omleiding van vanochtend en de bijbehorende verdwaling, de manier waarop mijn lokaal gisteren is achtergelaten, de brandoefening was een ramp en dan ook nog dit gezeik... Dit trok ik niet. De tranen stroomden over mijn wangen en een heel (prettig!) gesprek met de conrector volgde. Ik heb het niet zo op die man en ik vond het verschrikkelijk om zo emotioneel te worden, maar hij stelde me gerust en drukte me op het hart dat ik me vanaf nu ziek meld wanneer ik ziek ben. Dan loopt het allemaal ook niet zo op.

Het is een vervelend begin van het weekend. Gelukkig heb ik de komende dagen niets op de planning staan. Vandaag geniet ik van een zak chips en de televisie. Morgen en zondag hoef ik ook niets te doen, behalve uitrusten, uitzieken en me klaarmaken voor een nieuwe week. De laatste voor de herfstvakantie.

Liefs!

Het gedrag van Pietje

Het nieuws volg ik vaker niet dan wel en met de politiek heb ik al helemaal niets. Toch hoorde ik net iets op het nieuws wat over de politiek ging en wat wél mijn aandacht trok.

Drie politici schijnen iets gezegd te hebben over Marokkanen. Ik hoorde de helft van het gesprek niet, want ik was voor de verandering druk bezig om mijn woonkamer op te ruimen, maar het ging over of hun uitspraken strafbaar waren of niet. De drie politici hadden namelijk commentaar op Marokkanen. Wilders gaf commentaar op de gehele groep, terwijl de twee andere politieke mannen commentaar hadden op het gedrag van Marokkanen. En dat is een verschil.

Eén van de dingen die ik heb geleerd tijdens mijn stage is dat je geen commentaar op een leerling mag hebben. Je mag dan ook nooit zeggen dat Pietje vervelend is. Wat je wel mag zeggen? Dat het gedrag van Pietje vervelend is. Keur niet de persoon af, maar het gedrag van die persoon.

Ik probeer er op te letten en probeer ook nog eens de ik-boodschap toe te passen ('Pietje, ik vind het gedrag dat jij vertoont vervelend'), maar het gebeurt ongetwijfeld vaker dan ik wil dat ik dit belangrijke verschil vergeet. Door dit stukje te schrijven herinner ik mezelf er extra aan dat ik hier echt op moet letten.

Liefs!

Het verleden gaat zich herhalen?!

8 oktober 2013, Elseline jarig.

9 oktober 2013, Elseline ziek.

10 oktober 2013, Elseline valt om met haar scooter.

8 oktober 2014, Elseline jarig.

9 oktober 2014, Elseline ziek.

10 oktober 2014, ?

Ik hoop dat de dagen van vorig jaar zich niet gaan herhalen, maar dat ik vandaag ziek thuis zit, dat staat vast. Van de week begon het al een beetje met last van mijn keel, maar dat was na een uurtje weer weg. Gisteravond kwam het weer opzetten. 's Middags begon mijn verkoudheid, toen ik op visite was bij mijn zus. In het restaurant voelde ik mijn ogen branden. En 's avonds thuis was ik zo verkouden, dat ik alleen nog maar in bed wilde liggen om te slapen.

Vanochtend was de keelpijn er weer. En de verkoudheid. En het niezen. En nu ook de hoofdpijn. Ik heb mijn baas gebeld dat ik vandaag een dagje thuis blijf. Shit, net nu ik zo'n druk schema heb met 2vwo! Morgen wil ik wel echt naar mijn werk, ziek of niet. In mijn brugklassen heb ik drie repetities gepland staan, dus heel veel hoef ik niet te doen dat uur. En hopelijk kan ik mijn 2vwo-klas bijwerken, zodat we weer op schema liggen. Dus ziek of niet, morgen ga ik weer aan het werk. Hopelijk steek ik niemand aan...

Vandaag wordt het een dagje thuiswerken. Kan dat, als docent? Nou ja, ik heb nog wat tussentijdse rapporten te schrijven, dus dat kan ik mooi vandaag doen. Vanmiddag dan, want nu kruip ik nog even onder de dekens.

Liefs!

P.S. Duimen jullie dat ik morgenochtend niet om val met de scooter?

Happy Birthday to me!

Stoppen met de opleiding heeft veel voordelen. Wat voor mij heel goed uitkomt, is dat ik vandaag vrij ben. Jawel, op mijn verjaardag!

Ik houd enorm van uitslapen, maar vandaag heb ik dat expres niet gedaan. Nu ik dit stukje typ, zit ik nog wel in mijn pyjama. Maar ik ben mijn hele woonplaats al doorgereden vanochtend. Om half acht bracht ik mijn vriend met de scooter naar zijn auto (iets met betaald parkeren in onze straat en 500 meter verderop gratis parkeren...), ik bracht mijn zusje naar haar werk en straks ga ik nog de deur uit om wat traktaties te kopen.

Godzijdank hoef ik niet voor al mijn collega's én al mijn leerlingen een traktatie te halen. Ik weet nog dat ik daar vorig jaar zo'n dertig tot veertig euro aan kwijt was. Dit jaar trakteer ik alleen tijdens de sectievergadering morgen en in mijn mentorles. Dat laatste doe ik ook alleen omdat er morgen ook een mentorleerling jarig is, dus dubbel feest!

De rest van mijn dag ga ik gebruiken om mijn boek in te duiken. Nog zo'n voordeel van stoppen met de opleiding: ik heb eindelijk weer tijd om te lezen! Ik heb een enorme inhaalslag te maken, dus daar ga ik vandaag mijn best voor doen.

Liefs!

Dagboek: De knoop is doorgehakt (#5)

Oef, de week zit er weer op. De week waarin ik de knoop doorhakte en stopte met mijn studie. En tevens ook de week waarin ik het drukker had - vooral in mijn hoofd dan fysiek - dan voorheen, terwijl dat totaal niet logisch is. Ach, het zullen de laatste weken voor de herfstvakantie wel zijn. Of komt het toch door die ene collega?

Op maandag was ik lekker vroeg klaar. Vier lesuurtjes en een tussenuur: heer-lijk! Om half twee zat ik op de scooter en om half drie zat ik bij mijn zus op de bank. Mijn lieve kleine nichtje bewonderen, de fles geven en zelfs een half uurtje oppassen. Wat is het toch een schattig klein baby'tje! Ik ben ontzettend benieuwd hoe ze is als ze wat ouder wordt.

Dinsdag zat ik enorm in de twijfel. Maandagavond heb ik wéér mijn huiswerk niet gemaakt (uitstelgedrag!) en dinsdag had ik er net zo min zin in. Net zo weinig zin als om de volgende dag weer naar mijn studie te gaan. Ik heb me zo vaak afgevraagd waar dit gevoel vandaan kwam. Waar was de motivatie gebleven? De discipline, de zin om dingen bij te leren? Zo kende ik mezelf helemaal niet. 's Middags bij thuiskomst had ik er hoofdpijn van gekregen. Zo veel gedachten en ik kon ze op dat moment bij niemand kwijt. Tijd om er een stukje over te schrijven...

Dinsdagavond was de knoop doorgehakt: woensdag zou ik nog naar mijn studie gaan, voor de laatste keer. 's Morgens had ik daar zo geen zin in, dat ik de plannen wijzigde. Als ik toch zeker wist dat ik zou stoppen, zou het zonde zijn van mijn dag en van de reiskosten. De hoofdpijn van de dag ervoor was nog steeds niet verdwenen, dus ik vond het een prima dagje om thuis te blijven. Hoewel, thuis? Ik besloot van mijn bespaarde reisgeld een leuk pakje te kopen voor mijn nichtje, ik kocht wat broodjes voor mijn zus en ik ging 's middags van mijn vriend naar de stad. Zo deel ik mijn vrije dagen toch liever in!

Donderdag ging alles goed. Tot ik het zesde uur bij twee van mijn wiskundecollega's ging zitten. De ene mag ik heel graag, maar die ander... Op donderdag had ze waarschijnlijk haar dag niet. Ongesteld of zo, geen idee. Maar ik denk dat ze zeker toen opmerkingen heeft gemaakt om mij te kleineren. Ze waren niet naar mij gericht, maar aan haar toon hoorde ik dat dit absoluut wel zo was. De eerste drie opmerkingen kon ik nog redelijk van me af zetten. De opmerkingen erna, die ook nog eens gemaakt werden in de vergadering met de andere sectieleden, vond ik wel lastig te negeren. Ik wist me groot te houden, maar eenmaal thuis aangekomen, trok ik het niet meer. Wat. Een. Bitch!

Op vrijdag kwam ik voor de vierde dag op rij met hoofdpijn thuis. Ik hoopte dat het me rust zou geven om te stoppen met mijn studie, maar in plaats daarvan heb ik het alleen maar heel erg druk in mijn hoofd. De planning van mijn lessen in de brugklassen liepen niet zoals verwacht, mijn to do-lijst heb ik bij lange na niet afgekregen en het vooruitzicht dat ik thuis nog vier taarten moest bakken voor mijn verjaardag was de druppel. Bah, daar had ik echt geen zin in!

Gelukkig kan ik nu alles van me af laten gaan. Vrijdagavond heb ik heerlijk ontspannen op de bank doorgebracht. Dankzij mijn vriend waren de taarten voor het avondeten al klaar. Er staat nog steeds een hoop op mijn lijstje wat ik dit weekend moet doen (waaronder vier toetsen nakijken), maar daar mag ik mezelf vandaag niet druk om maken. Vandaag vier ik namelijk mijn VERJAARDAG!

Liefs!