zondag 31 augustus 2014

Stel je niet aan

Op het moment dat ik dit schrijf, zijn mijn ogen opgezwollen. Mijn vriend heeft een kopje thee voor me gezet en ik heb de waxinelichtjes aangestoken, om me een beetje op te beuren. Zojuist sloegen de stoppen door en zag ik het allemaal niet meer zo zitten.

Kan ik dit wel? Weet ik nog wel hoe ik les moet geven? Wat als het fout gaat? Wat als mijn studie een ramp wordt? Ik snap vast helemaal niets van die moeilijke stof. Ik kan geen woord Engels, hoe moet ik die studieboeken dan snappen? Waarom heb ik me überhaupt opgegeven voor die studie? Ik word vast een verschrikkelijk slechte mentrix!

Volgens mijn vriend moet ik niet zo negatief denken, maar ik doe het ook echt niet expres. Als er één negatieve gedachte door mijn hoofd gaat, volgen er al heel snel heel veel meer. En als dat eenmaal begonnen is, eindigt het altijd hetzelfde: een enorme huilbui met hoofdpijn en dikke ogen als resultaat.

Maar ik moet niet zo klagen en niet zo zielig doen. Ik heb een schop onder mijn kont nodig. Natuurlijk kan ik nog lesgeven. Natuurlijk kan ik dit nog. Natuurlijk gaat er iets fout, maar ik weet ook hoe ik mijn fouten op moet lossen, met of zonder hulp van anderen. En ik kan inderdaad geen Engels, maar ik heb een woordenboek, ik heb een stuk of veertig klasgenoten, ik heb Nederlandssprekende docenten en ik heb een vriend die geweldig is met de Engelse taal en die me wil helpen waar ik maar hulp nodig heb. Natuurlijk gaat die studie me lukken. De stof is weggezakt, maar dat haal ik vast en zeker snel weer op. En een slechte mentor? Dat ik tijdens mijn huilbui ineens bedacht dat ik nog een verjaardagskaart moest schrijven voor mijn mentorleerling en morgen op de post moet doen, bewijst denk ik wel dat ik écht niet zo verschrikkelijk zal zijn als ik op dat moment voor ogen had. 

Kom op, Elseline, stel je niet aan. Hoofd omhoog, schouders naar achteren en gaan met die banaan!

Liefs!

Hoe nu verder?

Enkele weken voor de zomervakantie zat ik er even doorheen. Ik wist niet meer waar ik de tijd en de motivatie vandaan moest halen om drie stukjes per week online te zetten. Toen ik besloot even te pauzeren, was dat een enorme opluchting. 

Ik schrijf zo nu en dan nog een stukje om even alles van me af te schrijven en dat beviel me goed. Eén keer per week kwam er sowieso iets online, dat was mijn dagboekpost van zaterdag. En wanneer ik zin, tijd en behoefte had om te schrijven, kwam er iets extra.

Hoe gaat het nu verder? Hoe vaak komt er het komende jaar iets online, wat kunnen mijn bezoekers verwachten? Nou, eigenlijk heb ik er nog niet heel goed over nagedacht. Ik riep een paar weken terug dat ik elke dag iets zou schrijven, zodat ik alles goed kon reflecteren en alles van me af kon pennen. Maar ik weet niet of dat haalbaar is. Dat wordt 'm dus niet.

Wat dan wel? Eén keer per week, op zaterdag, komt mijn dagboekartikel online. De overige dagen vul ik op gevoel. Ik schrijf net als in de afgelopen weken wanneer het me uitkomt. Dit zal minimaal één keer per week zijn en misschien vaker. Ik durf nog niet te zeggen hoe vaak en wanneer, dus dat blijft een verrassing. 

Liefs!

Wanneer leg je de regels aan de leerlingen uit?

Bezoekster Susanne zette mij aan het werk. Ze schreef in een reactie of ik tips heb voor de eerste lessen van het schooljaar en ze vroeg specifiek hoe en wanneer ik de regels aan mijn leerlingen uitleg. Ik heb diep in mijn geheugen moeten graven, maar ik kan me niet meer goed herinneren hoe ik dit vorig jaar heb gedaan.

Gelukkig heb ik mijn blog. Ik zocht op 'eerste les' en ik kwam hier terecht. Wat is het toch handig om een blog bij te houden en tips te schrijven die je later zelf ook weer kunt gebruiken! Over het uitleggen van de regels schreef ik het volgende:
Alle regels opsommen en over laten schrijven is wat hard, maar maak de leerlingen wel goed duidelijk wat wel mag en vooral wat niet mag. Zo kun je altijd nog refereren naar de eerste les. (‘Weet je nog, dat ik in de eerste les zei dat kauwgom binnen deze muren niet is toegestaan?’)
Oké, volgens de Elseline van vorig jaar leg je de regels dus in de eerste les uit, en dat is niet eens zo'n gek idee. Het nadeel is dat de leerlingen de eerste dag al heel veel informatie (en indrukken) op zich afkrijgen en dat het een en ander wel vergeten zal zijn. Maar iets is pas een probleem als er geen oplossing voor is. Herhaal deze regels iedere dag, iedere les. Stamp ze erin, op een subtiele manier, en zorg ervoor dat de leerlingen deze regels als gewoonte gaan zien.

Om wat voor regels kan het gaan? Ik weet nog dat één van mijn regels van vorig jaar was dat de leerlingen hun stoel moesten aanschuiven. De eerste keren heb ik dit gezegd, dat herinner ik me nog goed. Maar zodra ik vergat dit te vermelden, en dat gebeurde misschien na een paar weken al, moest ik ook zelf alle dertig stoelen en tafels weer recht zetten.
Een andere regel kan zijn het opsteken van de vingers. Wanneer je een klassikale vraag stelt, zeg er dan meteen achteraan dat de leerlingen hun vinger op moeten steken wanneer ze het antwoord weten.  Herhaal dit en blijf dit ook een tijd lang herhalen. Hopelijk zit het er dan na een maand helemaal in.

Belangrijk is in de eerste les ook de leerlingen uit te leggen waarom je die regels handhaaft. Waarom mogen ze geen kauwgom? Omdat het er asociaal uitziet en de kauwgom onder de tafels en stoelen wordt geplakt. Waarom moeten de leerlingen hun vinger opsteken? Omdat het anders een kippenhok wordt. Waarom moeten ze hun stoel aanschuiven? Het ziet er netter uit voor de volgende groep die het lokaal inkomt. 

Even kort samengevat: 
- Leg de regels tijdens de eerste les uit aan de leerlingen
- Vertel ook waarom je deze regelt hanteert
- Herhaal de regels zo lang als het nodig is (en dat is LANG!)

Susanne, ik hoop dat je iets aan deze post hebt gehad. Laat me zeker weten hoe het is verlopen in je lessen, want ik ben heel nieuwsgierig.

Weet jij ook niet hoe je iets moet aanpakken dat met lesgeven te maken heeft? Stuur mij een e-mail naar elselinesnelten@gmail.com of laat een reactie achter onder een blogpost. Ik zal er dan over schrijven. Ik zeg niet hóe het moet, ik vertel alleen hoe ík het zou doen en wie weet heb je er iets aan!

Liefs!

zaterdag 30 augustus 2014

Zomervakantie #6

Morgen beginnen ook de laatste scholen van het land weer aan het nieuwe schooljaar. Zo ook de school waar ik werk. Ik ben er nog steeds niet over uit of ik er zin in heb of niet. Maar goed, ik heb toch geen keuze.

Tot dinsdagochtend ben ik in het huis van mijn tante gebleven. Het was fijn om weer thuis te komen, maar ik werd ook direct weer geconfronteerd met de kleine ruimte waarin wij moeten leven. Misschien overdrijf ik nu heel erg, maar de muren beginnen steeds meer op me af te komen. Overal staat iets, ik word er gek van. Ik had niet eens een plekje om mijn studieboeken op te bergen!

Ik ben deze week aan de schoonmaak gegaan. Ik heb er een vuilniszak bijgepakt en heb alles uit mijn boekenkast gehaald wat weg kon. De boeken heb ik nu zo neergezet dat er twee rijen boeken achter elkaar staan. Mijn collectie lijkt nu gehalveerd, maar ik weet dat het maar tijdelijk is. In mijn nieuwe huis zal ik genoeg opbergruimte hebben, en kan ik al mijn boeken weer showen aan wie het maar zien wil. Voor nu heb ik in ieder geval genoeg ruimte om mijn studieboeken op te bergen, maar ook mijn make-up, mijn laptop en wat andere spullen die eerst door het hele huis lagen. Fijn!

Vrijdag ben ik naar mijn werk geweest. Ten eerste om dingen te kopiëren en te printen, maar ook om iets anders te regelen. En dat is gelukt. *tromgeroffel* Ik heb een volledig vast contract. Voorheen deed ik het met een half vast contract en een half tijdelijk contract. Nu is het volledig vast, wat betekent dat ik nu (hopelijk) een stuk makkelijker een hypotheek gaan kijken.

Straks staat er weer een bezichtiging op het programma. Ik ben heel erg benieuwd, maar na de vorige twee teleurstellingen weet ik dat ik niet te veel moet hopen. Ik ga er open in en ik zie wel wat er gebeurt!

Liefs!

zaterdag 23 augustus 2014

Zomervakantie #5

Maandag breekt mijn laatste vakantieweek aan. Huilen! Of toch niet?

Een week of twee geleden stond ik te springen om weer aan het werk te gaan. Ik kijk enorm uit naar 1 september, de dag waarop een nieuw hoofdstuk van mijn leven zou beginnen. Zo veel nieuwe indrukken, zo veel nieuwe leerlingen, zo veel nieuwe dingen leren... Ik wilde het allemaal!

Maar waar ik vooral heel enthousiast over was, was het huis dat we op het oog hadden. Helaas bleek dat in het echt een poppenkasthuisje te zijn. Klein dus. En ook nog eens best wel slecht afgewerkt én drukke buren. En dat is niet waar we heel veel geld voor willen neerleggen.

Sinds de bezichtiging ben ik ook weer honderdtachtig graden gedraaid qua zin hebben in mijn werk. 1 september? Laat dat alsjeblieft niet te snel komen! Heel het huis ging niet door en er gebeurden ineens allemaal dingen die me tegen stonden. Op de eerste dag dat ik weer in het huis van mijn tante trok, brak ik (per ongeluk!) het oortje van een koffiekopje af. Wat was ik pissig! Vooral omdat mijn tante geen koffiekopjes bij de Action koopt, maar rustig acht euro voor zo'n ding uitgeeft. Waarom zulke duren kopjes?! En ja, ik weet dat acht euro niet het einde van de wereld is, ik weet ook dat mijn tante het echt niet erg zal vinden en dat ze het onzin vindt dat ik een nieuwe voor haar heb gekocht, maar... Het is gewoon... Acht euro is heel veel geld, als je juist een paar dagen daarvoor een inkomsten- en uitgavenoverzicht hebt gemaakt voor de periode na het afsluiten van een hypotheek. Daar kun je voor twee tot drie dagen boodschappen voor doen.

Afgelopen maandagavond kwamen we thuis van een tweede teleurstellende bezichtiging en toen mijn vriend uit de auto stapte, vroeg hij zich af hoe ik in vredesnaam de scooter had neergezet. Hij stond namelijk schuin tegen het huis aan, alsof ik 'm zo had neergegooid. 
'Misschien heeft de wind dat gedaan,' zei ik. Maar nee. Het was niet de wind. Het waren criminelen die geprobeerd hadden mijn scooter te stellen (wat niet gelukt is, dat mag duidelijk zijn), die mijn buddyseat hebben opengebroken, die mijn dure, leren handschoenen eruit hebben gejat die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van mijn vriend en die vervolgens een zetje hebben gegeven, zodat de scooter niet meer gewoon recht stond, maar schuin tegen het huis aan. Alsof het een fiets is van een tientje. 

Dinsdagavond sprong, vanuit het niets, de lamp boven de eettafel uit. Mijn tante heeft vooral sfeerlicht en de lamp boven de eettafel is de enige bron waar normaal licht vandaan komt. Dat was schrikken, toen de woonkamer (op een paar kleine lampjes na) ineens pikdonker was! De volgende dag hebben we alle lampen vervangen door tien lampen die het wel deden, maar ook toen deed de lamp het nog steeds niet.

Donderdag was ik er helemaal klaar mee. Ik had een bezoekje aan mijn vader en mijn zus gepland die dag, maar alle bovenstaande gebeurtenissen én het verschrikkelijke Nederlandse weer hielpen niet mee aan mijn humeur. Ik mocht een hele dag chagrijnig zijn van mezelf, als ik maar de volgende dag weer de vrolijke Elseline zou zijn. 

Om twaalf uur was ik wel klaar met chagrijnig zijn. Acht euro is geen ramp, de verzekering kan hopelijk de schade dekken aan mijn scooter en de lamp zal het vast ook wel weer doen als iemand met verstand er even naar kijkt. Niet zo zeuren, hup: genieten van de vakantie!

Dus sinds donderdagmiddag rond de klok van twaalf heb ik weer een klein beetje zin in alles. In het lesgeven, in de studie, om mijn mentorleerlingen te ontmoeten. Maar vooral om een fijn jaar te hebben, met heel veel veranderingen. Want veranderingen hoeven niet altijd slecht te zijn.

Liefs!

donderdag 21 augustus 2014

Veranderingen hoeven niet slecht te zijn

Komend jaar gaat er veel veranderen. Ik heb het er al meerdere keren over gehad, maar de drie grote dingen die gaan veranderen, zijn het mentoraat, de opleiding en zeer waarschijnlijk ook een verhuizing.

Ik heb er zin in, maar ik ben er tegelijkertijd ook zo ontzettend bang voor. Mijn leven zal er zo anders uit zien. Ik ben tevreden met het leven dat ik nu heb. Al leef ik in een klein huis, al mis ik het studeren... Het is goed zoals het is. Waarom zou ik dat willen veranderen? Het is een beetje als plastische chirurgie: ik zou nooit in een goed lichaam snijden, dus waarom zou ik dan mijn fijne leven wel willen veranderen? Dan kan het toch alleen maar mis gaan, met alle risico's die veranderingen met zich meebrengen?

Mijn vriend deed me mijn ogen openen. 'Veranderingen hoeven niet altijd slecht te zijn,' zei hij. En dat is natuurlijk ook zo. Dat ik mezelf nu weer in een driejarige studie ga gooien, is voor een goed doel. Een uitdaging, een beter salaris, wie weet wel nieuwe vriendschappen en een opstapje naar mijn eigen bijlesbedrijf. Hoe meer kennis je hebt, hoe meer je kunt vragen.

Dat we gaan verhuizen, is sowieso voor een goed doel. Ik zie het klussen en het verhuizen absoluut niet zitten, maar ik vergeet te denken aan alles wat ik er voor terug krijg. Een betere leefomgeving, een eigen werkplek, een tuin en hopelijk in de toekomst (als ik mijn vriend nog duizend keer lief aankijk) een kat om mee te knuffelen.*

Mentoraat lijkt op het eerste gezicht ook alleen maar slechte dingen met zich mee te brengen. Zeurende ouders, huilende leerlingen, gedoe met collega's en heel veel tijd en energie. Maar ik vergeet dat er ook leuke dingen aan zitten. Zo heb ik nu al alle verjaardagen van mijn mentorleerlingen in mijn agenda geschreven en ben ik van plan alle leerlingen een kaartje te geven wanneer ze jarig zijn. Mits ik een eigen lokaal heb, zal ik ook vlaggetjes ophangen. En de leerlingen die in de vakantie jarig zijn, krijgen gewoon een kaartje thuisgestuurd. Er ligt al een geschreven kaart naast me te wachten om gepost te worden. Die jongen is aanstaande maandag jarig en ik heb (godzijdank!) nog een week vakantie. Hoe zal hij reageren als hij ziet dat hij een kaartje van zijn aanstaande mentor heeft gekregen? Ik hoop op deze manier in ieder geval al één paar ouders voor me te winnen!

Dus: veranderingen hoeven niet slecht te zijn. Dat is de quote die ik als eerste in mijn agenda heb geschreven. Op internet heb ik gezocht naar andere inspirerende quotes. Er was een tijd dat ik ook quotes in de zijbalk op deze blog plaatste, maar daar ben ik vanaf gestapt. Maar wie weet zet ik eens een inspirerende quote middenin een artikel!

Liefs!

* Ik pas op het huis van mijn tante. Er lopen hier drie katten rond, waarvan één een absolute schootkat is. Ze heeft een gebruiksaanwijzing en je moet haar absoluut niet boos maken, maar echt waar, ze is zo lief! Ik hoef maar te fluiten of ze komt op mijn schoot liggen. Ik vind lezen heerlijk, maar lezen met zo'n lieve, knorrende kat op schoot is nog veel leuker! En nu ben ik verliefd...

zaterdag 16 augustus 2014

Zomervakantie #4

Ook de afgelopen week stond vooral in het teken van Funda, koophuizen en meubelboulevards. Mijn vriend en ik hebben een gesprek gehad met een hypotheekadviseur (spannend!) en we hebben zelfs drie bezichtigingen ingepland, waarvan één bezichtiging afgelopen donderdag was.

We hadden ons droomhuis gevonden. Een groen park pal voor ons huis, een totaal verbouwd huis, een luxe keuken, een prachtige serre was voor heel veel lichtinval zorgt en een grote tuin. Wat een tegenvaller was het toen we de deur binnen stapten! Ik was de dag van tevoren al gaan kijken in de buurt. Het is een uur rijden van het huis waar ik nu woon en ik kwam direct tot de conclusie dat het de lange autorit niet waard was. De huizen zagen er op dag stukje wel redelijk uit, maar het werd omgeven door flats met goedkope huurwoningen. Ik zag het meteen al niet meer zitten om de woning te bezichtigen, maar goed: afzeggen wilde ik ook niet. Donderdag gingen we met aanhang naar de woning. Meteen bij binnenkomst merkte ik hoe vertekenend de foto's op Funda waren. Wat was het klein in het echt! En wat ontzettend slecht afgewerkt... Het toilet was zo klein, dat je met je knieën tegen de muur zou zitten en over de badkamer kan ik al helemaal niets positiefs verzinnen. Wat een domper.

Dus onze zoektocht gaat verder. Mijn zus, mijn vriend en ik zitten elke dag achter Funda om een leuk huis te zoeken dat bij onze smaak past én binnen het budget past én aan onze eisen voldoet. Dat valt nog niet mee... De rest van de week doe ik niet zo veel, besef ik me nu. Ik heb weinig gelezen, ik heb amper een woord geschreven en ik ben ook niet naar de bioscoop geweest, wat ik eigenlijk wel wilde doen tijdens deze vakantie. Ik ben zo druk bezig met het inrichten van huizen (en ik heb nog niet eens een huis!), dat al het andere vergeten wordt. Zo jammer.

Sinds gisteren zit ik weer in het huis van mijn tante. Hopelijk geeft deze omgeving me weer zin om te schrijven, want de vorige keer is dat redelijk goed gelukt. Ik hoop ook meer te kunnen lezen. Dat is waarom ik vandaag een retourtje naar de andere kant van het land maak met de trein. Ik heb mijn boek en mijn iPad (vol met boeken) mee, iets te eten, iets te drinken... Ik kom de dag wel door!

Liefs! 

zaterdag 9 augustus 2014

Zomervakantie #3

Wow, wat heb ik een bizarre week achter de rug! Ik heb nauwelijks geslapen, omdat ik 's avonds niet in slaap kon komen en er per se 's morgens vroeg uit wilde, zodat ik een lange dag zou hebben. De reden dat ik 's avonds niet kon slapen, is omdat er iets heel spannends op de planning staat!

Ik wil al zo lang verhuizen. Ik heb een redelijk oké huis, maar ik heb verschrikkelijk veel last van mijn buren en het huis is gewoon echt te klein. Sinds mijn vriend bij me is ingetrokken, staan er overal spullen. En ik heb dat er absoluut voor over, want ik vind het zo fijn om met hem samen te wonen, maar ik mis de ruimte. Als ik een rustig huis heb, is het ook rustig in mijn hoofd. En als er veel spullen staan, kan ik me overal aan ergeren.

Toen ik de knoop doorhakte om te gaan studeren, was dat op twee voorwaarden. 1: Mijn vriend mocht het niet uitmaken de komende drie jaar. 2: We zouden niet gaan verhuizen de komende drie jaar. Beide dingen zouden zo veel stress opleveren (en dat eerste vooral heel veel verdriet) en dat zou ik niet trekken in combinatie met werk en studie. Het is al eens eerder misgegaan. Ik zat midden in een verbouwing, ik ging veertien lesuren geven en ik zat in mijn afstudeerjaar van de lerarenopleiding. Oef! Dat wilde ik niet nog eens meemaken.

Maar nu ik een week in het huis van mijn tante heb gezeten. Zo veel rust, zo veel ruimte, ik voel me zo ontspannen en ik wil dit ook! Een eigen plek om te werken/schrijven, want op dit moment staat mijn bureau in de woonkamer en dat is niet ideaal. Een grotere badkamer, waar je je niet constant tegen de muren stoot als je je wilt omdraaien tijdens het douchen. Een rustige omgeving, waar je niet elke keer je schreeuwende buurvrouw en huilende buurmeisjes hoort. Ik wil dit!

Dus besloten we meteen, in een opwelling, dat we zouden gaan verhuizen. We zochten Funda af, vonden een hoop leuke huizen, berekenden ons jaarinkomen en mogelijke hypotheek, streepten heel veel huizen van ons lijstje af en hielden gelukkig ook nog heel veel leuke huizen over. Niet in de woonplaats waar ik eigenlijk had willen wonen, maar in een omgeving waar de prijzen van een huis een redelijke verhouding hebben met de ruimte die je er voor krijgt en waar je toch heerlijk rustig kunt genieten.

Vandaag worden we gebeld om een afspraak te maken voor een hypotheekadviesgesprek. Daarna gaan we in de omgeving kijken, we gaan afspraken maken om huizen te bezichtigen en wie weet... Wie weet schrijf ik over een tijdje niet meer vanuit mijn in de zomer snikhete en in de winter ijskoude huurwoning, maar kan ik schrijven vanuit een koopwoning, vanuit mijn eigen werkkamer en met uitzicht op heel veel groen. Hoe tof zou dat zijn?

Oh, en de reden dat ik niet goed kon slapen? Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over. Ik lag met mijn vriend te praten hoe we het zouden inrichten, welke kamer we waarvoor zouden kunnen gebruiken, wat we in de toekomst eventueel kunnen verbouwen, wat we in de tuin kunnen plaatsen (een blokhut met daarin een logeerbed!), hoe we het zouden inrichten, welke meubels we per direct weg gaan doen en welke we nog even meenemen naar het nieuwe huis... En als mijn vriend zei dat hij ging slapen, ging ik zelf verder. Ik maakte alvast lijstjes met alles wat we moesten regelen, alles wat we moesten kopen en ik zocht in de app van Funda naar nog meer leuke huizen.

Is dit een opwelling of niet? Geen idee. Ik kan wel zeggen dat het huis van mijn tante ervoor heeft gezorgd dat ik het allemaal in een stroomversnelling wil uitvoeren. Ik vind het heel eng, zeker straks in combinatie met mijn studie en het mentoraat, maar ik vind het ook heel leuk om een volgende stap te zetten in mijn leven. Mijn vriend zal me steunen in alles, heeft hij beloofd, dus misschien moet ik er maar vertrouwen in hebben en zien hoe alles loopt, in plaats van dat ik nu al alle gevaren zit te bedenken...

In de blogpost van volgende week kan ik hopelijk wat meer schrijven. Wie weet hebben we het gesprek met de hypotheekadviseur dan al gehad... Ieks, ik word ineens echt volwassen!

Liefs!

P.S. Nu dit ineens zo dichtbij komt, heb ik ook wel zin om weer te gaan werken. Ik ben zo benieuwd hoe het komende schooljaar zal worden. Ik weet wat mijn valkuilen zijn, ik weet dat ik met mijn vriend kan praten en ik heb min of meer mezelf opgelegd om ELKE DAG een stukje te schrijven voor op mijn blog, om alles van me af te schrijven. De leuke dingen en de vervelende dingen.  

zaterdag 2 augustus 2014

Zomervakantie #2

Zaterdagochtend, 10.40. Ik zit aan de enorm grote eettafel waar een vaas met bloemen op staat en waar een gigantische lamp boven hangt. Er staat een espresso, een schaaltje yoghurt met muesli én een boterham voor me. Er ligt een kat op de eettafel die half slaapt en half naar de televisie kijkt. De schuifdeur naar de tuin staat wagenwijd open, een andere kat loopt langs mijn been om mijn aandacht te trekken en ik kom tot de conclusie dat ik heerlijk heb geslapen in het heerlijke bed, in een heerlijke slaapkamer, in een heerlijk huis!

Aankomende week mag ik op het huis van mijn tante passen. Vergeleken met dit huis is mijn huis een poppenkast. Mijn hele woning zal net zo groot zijn als de hele woonkamer met open keuken hier. In mijn keuken is het altijd vechten om een plekje. In deze keuken kun je met z'n vijven aan het aanrecht staan en dan heb je nog geen ruzie. Het is hier zo heerlijk, zo fijn! En dan praat ik nog niet eens over de rustgevende tuin, de perfect gestylde badkamer inclusief inloopdouche en bubbelbad.

Dit is waar ik de komende week zal verblijven. Maar dit hoort niet te gaan over de komende week. Ik zou nu moeten vertellen hoe de afgelopen week was. Heerlijk rustig, kan ik je wel vertellen! Precies zoals een vakantieweek hoort te zijn. Ik heb gelezen, ik ben naar mijn babynichtje geweest, ik heb de bioscoop bezocht samen met mijn zusje (The Fault in our Stars, viel toch een klein beetje tegen na alle geweldige verhalen daarover) en ik heb geschreven. Helaas niet zo veel als ik zou willen, maar het waren toch zo'n vierduizend woorden. 

Met mijn verhaal zit ik nu op twaalfduizend woorden. Vorig jaar begon ik pas op 1 augustus met mijn poging om 50k woorden te schrijven in een maand tijd (zoals de NaNoWriMo), maar dit keer ben ik meteen op mijn eerste vakantiedag begonnen. Het is geen wedstrijdje, ik doe dit voor mezelf. En als het wel een wedstrijd was: ik ben de enige deelnemer, dus ik bepaal zelf de regels. :-)

De komende week verblijf ik in dit riante huis. Mijn vriend moet weer werken, dus doordeweeks heb ik het huis voor mezelf. Genoeg tijd om te lezen en te schrijven, lijkt me!

Liefs!