maandag 30 juni 2014

Mijn klassen: klas 2A

Na drie blogposts over mijn brugklassen wordt het natuurlijk tijd voor wat mooie woorden over mijn 2havo-klas. Het scheelt dat ik dit nu schrijf in de laatste week van het schooljaar. Ik ken ze na twee jaar zo door en door dat ik er wel wat leuks over kan schrijven. En natuurlijk ben ik nu extra sentimenteel omdat ik ze volgend jaar enorm ga missen, want ook zorgt voor extra lovende woorden.
Ik ben niet altijd even positief over 2A geweest. Ze zijn wel lief hoor, voornamelijk de meisjes, maar tijdens het zelfstandig werken ging altijd maar de helft van de klas aan het werk, tijdens het nakijken van de proefwerken vlogen de onvoldoendes om mijn oren en het huiswerk werd ook al niet gemaakt. Ik werd er moe van!
Tot op een gegeven moment de knop bij mij om ging. Ik besloot iets anders te doen: de leerlingen in groepjes te zetten. Ik liet de leerlingen werken in groepjes van vier (en één groepje van zes, dat maakte mijn lokaalindeling wat praktischer). Ik legde de uitwerkingen van elk hoofdstuk neer en ik liet ze samenwerken. In een groepje van vier is er altijd wel één leerling die de stof snapt én een leerling die serieus wil werken. Deze twee leerlingen trekken de andere twee mee et voilà: ze zijn aan het werk.
Sindsdien vind ik ze veel leuker. Ik zie nu niet alleen meer die onvoldoendes – die er nog steeds wel zijn hoor – maar ik zie ook hun leuke kanten. Ze kunnen goed samenwerken, de klas is echt een team, de lieve meisjes helpen de stoere jongens met hun wiskundeopgaven (ja, want de meisjes zijn écht beter!) en ik zie ineens hun humor.
De klas zit vol verschillende leerlingen. Leerlingen die makkelijk vwo konden doen, maar die niet op hun tenen wilden lopen. Leerlingen die op het nippertje havo halen, en ook te veel leerlingen die havo niet aankunnen. Vanwege het niveau, maar voornamelijk ook vanwege gedrag of een vervelende thuissituatie.
Ik ga ze missen. Elke keer dat ik een steek van verdriet voel, moet ik mezelf er aan herinneren dat ik ze volgend jaar nog wel op de wandelgangen tegen zal komen. Helaas weet ik nu al dat er leerlingen zijn die volgend jaar niet terug zullen keren naar deze school. Ik ga deze leerlingen nóg meer missen en heel misschien zal ik zelfs wel een traantje om hen laten…
Liefs!

zaterdag 28 juni 2014

Dagboek: De laatste lesweek (#37)

Dit was de allerlaatste volledige lesweek. Het aftellen krijgt nu echt een heel dubbel gevoel. Enerzijds wil ik heel graag vakantie, zodat ik tijd heb om bij te slapen (zzz...), tijd heb om te lezen en schrijven en weer wat vaker kan bloggen. Maar aan de andere kant betekent vakantie ook dat het volgende schooljaar snel gaat beginnen en het mentoraat freaks me out! En daarnaast ga ik mijn leerlingen ook enorm missen. Héél erg!

Op dinsdag waren de leerlingen onrustig. Logisch, het schooljaar zit er bijna op en we zijn al klaar met het hoofdstuk. 'Wat moeten we dan nu nog anderhalve week doen?' was een veelgestelde vraag. Ik wist het zelf ook niet zo goed. Ik heb de leerlingen dus heel veel laten oefenen. Maar om dat nu nog zes lessen lang te doen?

Ook woensdag moesten mijn brugklasleerlingen oefenen. Als ik het al saai vind worden om alles wéér te herhalen, hoe moet dat dan voor de leerlingen zijn? En wat moest ik toch doen in de vier lessen die nog komen gaan? Ik maakte een planning en vroeg mijn brugklasleerlingen wat ze ervan vonden. Eén les leren voor de wiskundetoets, één les werken aan rekenvragen met aan het einde van de les een rekenbingo, nog een les leren voor andere toetsen en de laatste les een wiskwis: een quiz met wiskundige vragen. 
Ook 2havo was onrustig deze les. Er waren meer leerlingen niet aan het werk dan wel. Maar goed, ik neem ze maar niks kwalijk. Ik ga ze zo erg missen volgend jaar, dat ik het nog zou hebben goedgekeurd als ze over de tafels zouden rennen...

Donderdag waren ze overigens wel heel lief aan het werk. In het klassenschrift schreef ik een hoop complimentjes over de jongens die een heel stuk beter werkten dan ik het afgelopen jaar had gezien en ik was echt in staat om ze te knuffelen. Eh, ja, echt...

Vrijdag had ik een heerlijke dag: alleen de eerste vier uren les, om 12.00 uur mocht ik al naar huis. Met mijn brugklasleerlingen deed ik dus een rekenbingo. Ik kreeg nog een enorme discussie met een leerling die vond dat ik de regels niet goed had uitgelegd. Hij had zijn bingo voorbij laten gaan en wilde daarna alsnog naar me toekomen met zijn bingokaart, maar zo werkt dat natuurlijk niet. De bedoeling van een rekenbingo is dat de leerlingen leren rekenen. Als ze achteraf pas bedenken dat ze wel bingo hebben, hadden ze dus blijkbaar niet goed gerekend...

Volgende week heb ik de laatste twee lesdagen. Maar eerst... drie dagen weekend!

Liefs!

woensdag 25 juni 2014

Lief dagboek #2

Lief dagboek,

Het is nu tien voor vijf en ik lig in bed. Op de terugweg had ik ineens zo’n zin om even tijd voor mezelf te nemen, dat ik thuis direct mijn bed in ben gedoken. Vergezeld met twee crackers en een groot fles water (ja, dieetpoging zoveel), mijn laptop, mijn telefoon, mijn iPad en een boek lig ik hier te chillen. Even bijkomen van vandaag en over alles nog even goed nadenken.

Nadenken, waarover? Over Simon, de jongen die stiekem de deur op slot draaide terwijl nog niet alle leerlingen het lokaal binnen waren. Het is al eerder in deze klas gebeurd dat de deur “ineens” op slot zat, dat was bij de docent van Frans. Omdat niemand wilde toegeven, moest de hele klas een les nablijven. (Dat is uiteindelijk niet gebeurd, maar oké.)
‘Helaas voor jou heb ik het nu wel gezien,’ zei ik toen ik Simon even apart op de gang zette. ‘Vanmiddag blijf jij het achtste uur na.’

Simon heeft de rest van het uur heel boos gekeken. Ik heb de klas in stilte laten werken (niet om dit voorval overigens) en tijdens die vijfendertig minuten rust heb ik kunnen nadenken. Is een lesuur nablijven wel een gepaste straf? Zal ik hem anders alleen een opstel laten schrijven? Of zal ik hem gewoon zeggen dat één lesuur boosheid wel genoeg straf is? Ik besloot voor de laatste optie te gaan.

‘Je ziet er boos uit, Simon,’ zei ik tegen hem, nadat ik hem weer apart op de gang had genomen. ‘Ben je boos op mij of op jezelf?’
‘Op u,’ zei hij, wat me enorm verbaasde. Als ik twee keer hetzelfde geintje flik en bij de tweede keer niet zo makkelijk onder straf uit kom, zou ik toch vooral boos zijn op mezelf. En spijt hebben, dat vooral.
Ik legde dit aan hem voor, maar hij was nog steeds boos op mij. ‘Door u kan ik niet leren voor de repetitieweek.’ Ik schrok van zijn uitspraak? Heb ik hem gedwongen om die deur op slot te draaien? Laat me niet lachen!

‘Ik ben vandaag na het zesde uur al klaar, ik heb bij nader inzien geen zin om twee uur langer te blijven omdat jij een deur op slot hebt gedraaid. Morgen in de les maken we een afspraak om op een ander moment dat uur in te halen, een dag dat mij wel goed uitkomt. En neem je boeken mee, dan kun je mooi tijdens dat uur gaan leren voor de proefwerken van komende week.’

Gelukkig waren de mentor en afdelingsleider het met me eens.

Liefs!

maandag 23 juni 2014

Lief dagboek #1

Lief dagboek,

Het is maandagmiddag, ik zit op de bank met mijn benen languit en ik heb mijn laptop op schoot. Ik merk dat er de laatste weken veel vrije uren gaan zitten in het bekijken van YouTube-filmpjes en het lezen van andere blogs. Te veel, misschien wel. Ik weet niet wat het is waardoor ik het zo leuk vind om het leven van anderen te volgen. Zal dat ook te maken hebben met mijn leeshobby? Tijdens het lezen verplaats ik mezelf ook continu in het leven van een ander...

Terwijl ik mijn eigen leven op dit moment toch best oké vind. Ik geniet meestal van mijn werk, ik heb een geweldige vriend, ik heb veel contact met mijn familie, ik blog veel voor een andere site, ik ben de laatste weken zelfs weer begonnen met schrijven. En binnenkort heb ik zelfs zes à zeven weken vakantie! 

Daar krijg ik trouwens ook best de kriebels van. Ik zou eigenlijk niet moeten aftellen, maar na die vele weken vakantie begint het echte leven weer, wat een stuk zwaarder gaat worden dan het afgelopen jaar. En zelfs dat vond ik al heel pittig!

Ik start met de eerstegraads opleiding. Ik blijf vijftien lesuren geven, verdeeld over vier werkdagen. Ik word zeer waarschijnlijk mentor. Ik wil drie blogposts per week voor hier schrijven en daarnaast nog twee voor die andere site. Ik ben het afgelopen half jaar een paar keer uitgenodigd voor een boekpresentatie en dat wil ik graag blijven doen, net als het interviewen van auteurs. Voor zolang als het nog leuk blijft wil ik drie dagen in de week hardlopen. En dan zijn er natuurlijk nog die vijftig boeken die ik per jaar wil lezen, die ik voor het jaar 2014 heb opgehoogd naar zestig boeken. Het allerliefst zou ik dan ook nog willen verhuizen naar een groter huis in een fijnere omgeving en met mijn eigen werkplekje in huis. Ik wil zo graag veel meer tijd besteden aan het schrijven van verhalen in plaats van al die dingen die ik zojuist heb genoemd.

Het voelt voor mij als een enorme druk. Ik moet zo veel dingen van mezelf, maar ik twijfel continu of ik dit allemaal wel aan kan. Tijdens het laatste jaar van mijn studie ging het mis. Werken en studeren bleek op dat moment geen goede combinatie te zijn. Aan het begin van dit jaar ging het ook weer mis. Ik wilde zo graag alles perfect doen, dat ik daarin faalde. 

Waarom zou het dan in september wel goed gaan? zegt dat vervelende stemmetje elke dag weer in mijn hoofd. Omdat je het nu van je af gaat schrijven! roep ik vanaf vandaag dan heel hard terug. Want ik heb besloten om weer verder te gaan met waar dit allemaal begonnen is. Ruim twee jaar geleden startte ik mijn blog om mijn ei kwijt te kunnen. Als een soort dagboek. Vandaag is voor het eerst in een lange tijd dat ik mijn blog ook daadwerkelijk weer ga gebruiken om mijn ei kwijt te kunnen. Even geen artikelen meer waarvoor ik dingen op internet moet opzoeken, waar ik voor moet brainstormen of waar ik mijn boekje met tips voor open moet slaan. Vanaf vandaag ga ik vaker dit soort dingen typen. Verstand op nul en schrijven maar!

Liefs!

zaterdag 21 juni 2014

Dagboek: Tevreden (#36)

Ik ben tevreden over de afgelopen week. Natuurlijk heb ik over iedere dag wel wat op- en aanmerkingen. Dingen die ik beter had moeten doen, een ochtendhumeur of een spontane oververmoeidheid. Maar al met al kijk ik terug op een positieve week.

Dinsdag deed ik bijvoorbeeld iets waar ik best trots op ben. Ik had een serieus gesprek met twee leerlingen die een accent opzetten en daarmee een meisje kwetsten. Deze twee jongens zijn de clowns van de klas en ik kan heel goed met ze opschieten, maar met deze actie maakten ze een meisje aan het huilen, al hadden ze dat zelf niet door. Ik vind het altijd wel lastig om boos op hen te worden, maar nu ben ik toch wel tevreden over mijn aanpak. Ik had namelijk niet alleen een gesprek met deze heren in het bijzijn van dit meisje, maar ik ben ook met dit meisje naar de mentor gelopen en heb haar het verhaal laten doen. De mentor van de klas was blij met mijn handelen.
Alsof het werd aangevoeld, werd ik die middag via een e-mail gevraagd om mentor te worden volgend jaar. In eerste instantie riep ik natuurlijk heel hard NEE, maar uiteindelijk...
 
Want op woensdag lagen er plotseling de taakverdelingen in alle postvakjes. En daar stond dus op dat ik volgend jaar mentor moest worden. Ik ging in gesprek met mijn werkgever en hij was heel duidelijk: 'Ik ben juist blij dat je mentor wordt, want ik denk dat je dat heel goed kunt, dat je een aanvulling bent voor het team' en nog wat positieve woorden over dat het belangrijkste is dat je een band moet hebben met de leerlingen en dat dat wel goed zit bij mij. Tja, dat compliment heb ik maar in mijn zak gestoken! Ik ben direct naar de afdelingsleider 2V gelopen om te zeggen dat ik het toch maar doe, dat mentoraat. Het ligt er nog een beetje aan hoeveel klassen er volgend jaar komen, maar het ziet er dus naar uit dat ik er echt aan moet gaan geloven.
Op woensdag droeg ik een oranje voetbalshirt. Niemand kon er omheen, het was zeg maar wel heel erg opvallend, en ineens had ik heel veel aanspraak van collega's die ik nóóit spreek. Dus een tip: mocht jij je ook een beetje een loner voelen af en toe, trek aanstaande maandag een oranje shirt aan. Gegarandeerd dat je dingen als 'Jij bent er zeker helemaal klaar voor?' en 'Wat denk je dat het wordt?' naar je toe geroepen krijgt! :-)
 
Donderdag mocht ik trakteren. In al mijn klassen heb ik woensdag gevraagd naar de eindstand Australië - Nederland. Tijdens de voetbalwedstrijd heb ik met een half oog naar de televisie gekeken en met het andere oog naar het blaadje met alle uitslagen van de 111 leerlingen. Ik was heel blij toen de 2-2, want dat zorgde meteen voor 45 prijswinnaars minder! Uiteindelijk waren er twee leerlingen met de juiste score. Ik had een zak met 20 mini-bars, dus iedere leerling kreeg er tien. Dat was ook meteen een mooi bruggetje naar het onderwerp van de dag: omgekeerd evenredige verbanden. 'Als één leerling zou winnen, zou die 20 chocolaatjes winnen. Als vier leerlingen zouden winnen, zouden ze er vijf krijgen. Wanneer je het aantal winnaars vermenigvuldigt met vier, déél je het totaal aantal chocolaatjes door vier.'
 
Vrijdag gaf ik bij mijn 2havo-klas iets te veel hints bij hun SO. Ik had een makkelijke toets gemaakt, maar het plaatje was niet helemaal duidelijk. Ik heb de leerlingen dus heel duidelijk verteld dat de afstand van A naar B zoveel km was en van D naar E zoveel. Tja... Als ze nu geen onvoldoende halen! Uiteindelijk bleek dat ik het zelf ook mis had - jep, zo onduidelijk was het.
 
Het weekend komt als geroepen. Sinds mijn vriend later thuis is uit zijn werk en er dus ook later wordt gedineerd, en sinds het voetballen op TV is, heb ik het idee dat ik nauwelijks nog een avond over heb. Ik doe heel erg mijn best om te genieten van mijn vrije tijd, maar... Het. Gaat. Zo. Snel! Ach, nog heel even en dan kan ik genieten van een (welverdiende?) vakantie!
 
Liefs!

donderdag 19 juni 2014

De huispakken van Roy Donders

Ik ga mijn korte pauze op mijn blog voor deze ene keer onderbreken. Vandaag maakte ik iets mee waarbij ik niet direct dacht dat dit een goed punt zou zijn voor op mijn blog. Zojuist, tijdens het douchen, bedacht ik dat dit juist iets is om over te schrijven. Zeker met de filmpjes die op dit moment circuleren op Facebook.

Welke filmpjes? Onder andere het filmpje waarbij een jongen een meisje in elkaar slaat, duwt en schopt. Het gaat er heftig aan toe en ik werd misselijk bij het zien van deze gruwelijke daad. (Net zo misselijk als toen ik op oudjaarsdag hoorde dat iemand een rotje in het achterwerk van een kat had gestopt en toen had aangestoken. Medelijden tot de duizendste macht, om het even bij mijn vakgebied te houden…) Je voelt het misschien al een beetje aankomen, maar dit meisje wordt dus gepest door deze jongen.

Oké, dit filmpje is niet zo zeer de aanleiding voor de blog. Het gaat namelijk allemaal om Roy Donders. Voorheen was hij nog niet heel bekend in Nederland, maar nu hij de huispakken voor het WK heeft ontworpen, kent vrijwel iedereen hem. Nu ga ik écht to the point komen. Mijn collega sloeg de krant open en vroeg bij het zien van Roy Donders wie deze jongen überhaupt kende voordat hij zijn samenwerking aanging met de Jumbo.

Nou… Ik! Roy Donders kwam eerst af en toe in beeld bij programma’s over de gipsy-family, de zigeuners. Hij mocht vaak de styling doen als er een communie of ander belangrijk feestje was. Vervolgens krijg hij zijn eigen realityshow op televisie en inmiddels is seizoen twee al weer tot zijn einde gekomen. Ik heb alle afleveringen met heel veel plezier bekeken. Roy Donders schrikt de meeste mensen af. Hij valt op mannen, heeft lange, donkere krullen waar een halve bus haarlak in zit, besteed heel veel tijd aan de rest van zijn uiterlijk en draagt en ontwerpt huispakken en andere kleding, voorzien van ‘glittertjes, steentjes, printjes en pailletjes’. Dat is alles wat je op het eerste gezicht ziet.

Wat veel mensen niet zien, is hoe hardwerkend deze jongen is. Hij is heel ondernemend, heeft een eigen mening, een eigen stijl en hij heeft lef. Hij wordt bestempeld als ‘apart’, maar ik heb altijd een klein beetje het idee dat hier een tikkeltje jaloezie achter schuil gaat. Hij heeft al zo veel bereikt en is zelfs jonger dan ik. Dat vind ik knap!

Nee, dit was echt geen blog om Roy Donders op te hemelen. Want ik ga nu pas echt vertellen waar het eigenlijk om draait. Als docent hoor je het pesten tegen te gaan. Opkomen voor de slachtoffers, de pesterkoppen aanpakken en straffen en zorgen dat dit soort dingen zoals in Rotterdam, waar die tieners uit het filmpje vandaan komen, niet gebeuren. Laat zien dat iedereen gelijkwaardig is, laat zien dat het niet erg is als iemand ‘anders’ is, als iemand een eigen mening heeft, een eigen stijl heeft of op iemand valt van hetzelfde geslacht. Laat iedereen in zijn of haar waarde, ook als die persoon anders is dan jij. Je hoeft geen beste matties te worden en je hoeft elkaar niet aardig te vinden. Maar doe elkaar geen pijn, lichamelijk of fysiek.

Opmerkingen zoals ‘ik snap niet dat zo’n jongen überhaupt zendtijd krijgt’ kan ik echt niet begrijpen. Wanneer ze ook nog komen uit de mond van een collega, begint er bij mij iets te knappen. Ik heb de ballen niet om er iets van te zeggen, maar het geeft me wel weer inspiratie om over te schrijven.

Ben jij een docent en kun jij Roy Donders om welke reden dan ook niet uitstaan? Prima. Houd het voor je. Dan houd ik ook voor me dat ik jou – zonder je eigenlijk te kennen – ook niet mag.

Liefs!

P.S. Zondag en maandag zijn dagen waarop ik een hele lege planning heb. De kans is groot dat ik in een boek duik, maar mocht ik zin hebben, dan kruip ik achter mijn laptop om nog wat woorden te tikken. Twee weken radiostilte levert zo veel inspiratie op!

zaterdag 14 juni 2014

Dagboek: WK-proof (#35)

Oeps, oeps, oeps! Door de pauze op mijn blog heb ik het schrijven van artikelen hiervoor helemaal uit mijn systeem verbannen. Ik ben compleet vergeten om mijn dagboekartikel te schrijven! Ik plan het normaal altijd in in Wunderlist, mijn digitale to do-lijst. En nu... Nou ja, nu dus niet. Stom!

En dat is niet het enige vervelende. Ik schrijf namelijk ook dagelijks een kleine notitie van wat er die dag gebeurd is. En ook dat ben ik dus vergeten. Ik weet nog dat ik dinsdag dacht: ach, dat onthoud ik wel. Maar nu, vier dagen later, zou ik het echt niet meer weten. 

Ook woensdag is een groot gat. Wel weet ik nog wat ik in mijn tussenuren gedaan heb: gelezen. Ik had vandaag een event voor boekbloggers en daar moest ik een boek voor uitlezen. Omdat ik bijna geen vrije tijd had deze week, heb ik mijn tussenuren gebruikt om te lezen. Uiteindelijk is het alsnog niet gelukt om het boek uit te krijgen, maar elke pagina was meegenomen!

's Middags ben ik langs het winkelcentrum gereden, zodat ik vlaggetjes kon kopen om mijn lokaal donderdag te versieren. In de eerste brugklas die ik die dag had zaten wat leerlingen die me daar graag mee wilden helpen, dus om 8.00 stonden we op stoelen en tafels om het lokaal WK-proof te maken. Het ziet er enorm feestelijk uit en ik ben er heel blij mee. Ik ben geen voetbalfan, maar deze vlaggetjes maken het lokaal wel een stuk gezelliger!

Vrijdagochtend bleek dat de vlaggetjes niet helemaal goed waren opgehangen. Donderdag viel (tijdens een toets!) al één slinger naar beneden, maar vrijdag lagen ze allemaal op de grond. Er stond te veel druk op het plakband. Ik heb de slingers anders opgehangen. Ze hangen nu langs de muren in plaats van dwars door het lokaal. Iets minder leuk, maar wel veiliger. 
Het derde lesuur kwamen heel veel leerlingen boos mijn lokaal in. 'We moeten allemaal het achtste uur nablijven omdat één iemand uit de klas de deur op slot heeft gedraaid toen meneer Visser op de gang stond.' Mijn collega kon daardoor het lokaal niet meer in en is uiteraard heel boos geworden. Toen hoorde ik van twee leerlingen dat de deur helemaal niet op slot zat, maar dat er een rubbertje tussen de deur en de drempel zat, waardoor de deur was gaan klemmen. Er was dus niemand schuldig en dat was waar ze zo boos om waren. Omdat dit mijn leukste klas is, besloot ik de mentorrol in te nemen. 'Ik stel voor dat jullie straks na van de les twee leerlingen uitkiezen die met meneer Visser gaan praten. Leg hem precies uit wat er is gebeurd en vertel dit rustig.' De klas heeft vaker overhoop gelegen met deze docent. Ik weet dat hij vaak een kort lontje heeft, dus rustig blijven is een pre. Het 'na de les' hadden ze helaas niet gehoord. Ze waren net vijf minuten bezig toen er twee leerlingen naar me toe kwamen. 'Mogen we een stemlijst door de klas laten gaan, zodat iedereen op twee leerlingen kan stemmen?' Ik dacht dat het maar twee minuten zou duren, dus ik zei ja. Helaas zijn ze hier de rest van het uur mee bezig geweest. Oeps!

Ik ga meteen in mijn Wunderlist zetten dat ik vrijdag een dagboekartikel moet schrijven, zodat ik het niet meer kan vergeten!

Liefs!

zaterdag 7 juni 2014

Dagboek: Het einde nadert (#34)

Ik ben best blij met de beslissing die ik genomen heb. Mijn afgelopen week was een stuk rustiger, doordat er minder op mijn to do-lijstje stond. Een paar keer dacht ik: shit, ik moet nog iets schrijven, er moet om 13.00 uur iets online komen! Het was dus even wennen, ook omdat ik ineens heel veel ideeën kreeg en dacht: dit kan ik gebruiken om over te schrijven!, maar nogmaals, ik ben heel blij met de beslissing.
 
In dinsdag had ik niet zo'n zin. Alsnog had ik heel veel op mijn planning staan. Ik maak altijd lijstjes in wunderlist en dit keer vulde mijn lijstje het hele scherm. Ik heb wat orde in de chaos kunnen scheppen door voor elk punt het lesuur te zetten waarin ik wat ging doen, of eventueel een tijdstip. Dat hielp enorm.
Dinsdag was zo'n dag waarop ik dacht: dit kan ik gebruiken voor mijn blog. Ik werd namelijk gevraagd om les te geven in 4havo volgend jaar. Ik zei in eerste instantie dat ik er nog over wilde nadenken, maar na een paar seconden riep ik: 'Ach, doe maar!' Het moet er toch een keer van komen en vooral voor mijn opleiding volgend jaar is het heel handig dat ik al les geef in de bovenbouw.
 
Op woensdag voelde ik me heel vrolijk en energiek. Daar kan ik wel een oorzaak voor geven: drie kopjes espresso. Ik probeer wat meer energie te krijgen, zodat ik niet elke middag in elkaar zak op de bank als ik thuis kom. Woensdag heeft dat enorm goed geholpen! Ik kwam woensdag pas om 17.00 uur thuis doordat ik 's middags toetsinhalers had, en alsnog had ik energie voor tien. Dit ga ik vaker proberen!
 
Donderdag was ik al om 7.00 uur op mijn werk. Ik check altijd de buienalarm op mijn telefoon als ik wakker word en ik zag dat het rond 6.50 uur zou gaan regenen in de regio waar ik werk en dat zou een paar uur aanhouden. Ik kon dus maar beter zo snel mogelijk vertrekken.
Donderdag was een rustige dag. Mijn 2havo-klas deed ontzettend lief mee, mijn brugklassen gingen rustig aan het werk en in mijn twee tussenuren had ik weinig te doen. Heerlijk!
 
Doordat ik donderdagavond in de woonkamer in slaap ben gevallen, ben ik 's nachts vergeten mijn wekker mee te nemen naar de slaapkamer. Ik werd vrijdag dus wakker van een gek geluid. Het bleek mijn wekker te zijn die een paar meter verderop begon te loeien. Oeps! Ik had gisteren drie repetities in mijn brugklassen, dus dat was heerlijk. Mijn 2havo-klas deed iets minder goed mee dan de dag ervoor. Ze snapten de stof niet, dus vroegen meerdere keren aan mij of de repetitie - die de les erna gepland stond - verschoven mocht worden. Ik zei uiteraard dat ik dat niet ging doen met deze werkhouding. Maar uiteindelijk kon ik het toch niet over mijn hart verkrijgen, omdat het juist de lieve meisjes waren die dat aan mij vroegen.
 
Met nog drieënhalve week les te gaan zitten we nu echt tegen het einde van het schooljaar aan. Aan de ene kant wil ik heel graag vakantie, maar aan de andere kant vind ik het heel rot als het jaar voorbij is. Volgend jaar krijg ik drie brugklassen en één klas 4havo. Alle leerlingen van dit jaar krijg ik dus volgend jaar niet in de les, helaas!
 
Liefs!

maandag 2 juni 2014

Pauze

Gisteren had ik een enorme baaldag. Niets ging zoals ik wilde en ik werd al moe als ik aan mijn lijstje dacht met dingen die ik nog moest doen. Alle dingen die ik leuk vind om te doen gaan om "moeten" lijken als ik ze eenmaal op mijn to do-list heb gezet. Zo ook het schrijven voor deze blog.
 
Ik ben deze blog gestart om mijn ei kwijt te kunnen. Niet om een extra last op mijn schouders te hebben. Daarom heb ik besloten tijdelijk een pauze in te lassen. Tot aan de zomervakantie, vanaf nu nog zo'n zeven weken zorg ik dat ik nog wekelijks mijn dagboek-artikel plaats op zaterdag. De andere artikelen worden vrijblijvend. Als ik ineens heel veel zin heb om te schrijven, dan schrijf ik. Zo niet, dan niet. Reken er dus maar op dat er wekelijks nog slechts één artikel online komt, dan kan het alleen maar meevallen.
 
Liefs!

zondag 1 juni 2014

Dagboek: De kortste werkweek ever (#33)

Mijn week was niet heel spectaculair. Of beter gezegd: helemaal niet. Wat mijn werk betreft: ik ben deze week slechts één dag aanwezig geweest, de andere dagen was ik vrij of ziek.

Om de post niet uit slechts vijftig woorden te laten bestaan, laat ik ook lezen wat ik op mijn vrije dagen gedaan heb, te beginnen met maandag. Nietsvermoedend zat ik achter de computer. Ik zou een rustig dagje hebben en niet heel veel bijzonders doen. Tot mijn zusje vroeg of ze mee mocht naar het winkelcentrum. We zouden maximaal een uur afspreken, omdat het haar thuiswerkdag was. Dat uurtje werden er uiteindelijk een stuk meer. We deden inkopen voor de babyshower van onze zus, die as we speak plaatsvindt en besloten ook nog 'even' alle cadeautjes in te pakken. Vijf uur later ging ik pas naar huis. 

Op dinsdag begon mijn korte werkweek. Ik voelde me al niet heel fit (verkoudheid, benauwd), maar ik dacht dat ik binnen een uurtje wel over zou zijn. Helaas! Gelukkig had ik de dag vol met toetsen gepland, maar veel kwam er niet uit mijn strot. Ik moest moeite doen om boven de kinderen uit te komen. Nog zieker dan ik gekomen was, ging ik weer naar huis. Het regenachtige weer hielp niet heel veel mee, maar ik was allang blij dat de treinen reden en dat ik mijn scooter op het station had staan. 's Middags gaf ik een uurtje bijles, daarna ben ik direct achter het fornuis gaan staan en niet heel veel later besloot ik mijn dag af te sluiten.

Woensdagochtend meldde ik mezelf ziek. Mijn verkoudheid was al iets minder geworden, maar het had inmiddels plaatsgemaakt voor hoofdpijn. Want dat heb ik de laatste tijd nog niet erg genoeg... De rest van de dag heb ik even achter de computer gezeten, maar voornamelijk heb ik mijn dekbed en kussen naar de bank verplaatst en heb ik de hele middag televisie en YouTube-filmpjes gekeken. Het was goed te doen...

Op donderdag heb ik tot half twaalf in bed gelegen. Ik kan je vertellen dat dat een hele fijne start was van Hemelvaartsdag! Ik voelde me nog steeds niet geweldig en ik voelde ook keelpijn opkomen, maar toch heb ik er een gezellige dag van gemaakt. Ik ben samen met mijn vriend de stad ingegaan, we hebben samen geluncht en 's avonds heb ik op de bank gelegen met mijn dekbed en een boek. 

Vrijdagochtend ben ik naar de dokter gegaan. Ik heb de laatste tijd last van hoofdpijn waarbij ik niet heel goed meer kan functioneren (te veel pijn, steken bij het concentreren), dus ik heb medicijnen gekregen wanneer ik weer zo'n aanval heb. De rest van de dag heb ik samen met mijn zusje de voorbereidingen voor de babyshower getroffen. Ontzettend gezellig!

Vandaag heb ik het druk met de babyshower, maar morgen heb ik weer een rustdag. Er liggen drie boeken op mijn salontafel die ik het liefst alle drie tegelijk wil lezen. Daar ga ik morgen dus wat aan doen!

Liefs!