Deze week is het me twee keer gebeurd dat ik een enorm compliment heb gekregen van twee leerlingen van mijn werk. De ene leerling gaf ik vorig jaar les, de ander heb ik nooit les gegeven.
Ik kom mijn oud-leerling, een meisje, tegen in de deuropening van de school. Ik wil net weggaan en zij komt net binnen. Waarschijnlijk iets vergeten in haar kluisje.
'Mevrouw, ik wil u weer voor wiskunde.'
Dat snap ik maar al te goed, ik ben ook niet heel erg gecharmeerd van haar wiskundedocent die ze dit jaar heeft.
'Hoezo dan?'
'Ik heb vandaag mijn eerste voldoende van dit jaar gekregen en dat was een zes. Hiervoor haalde ik alleen maar onvoldoendes.'
Ik zeg haar maar niet dat ze vorig jaar bij mij ook alleen onvoldoendes haalde...
'Weet je wat. Als er iets is wat je niet begrijpt, zoek je me een keer op in de pauze. Afgesproken?'
Tevreden loopt ze weg. En ik moet een glimlach van oor tot oor. Dit meisje was absoluut niet mijn favoriete leerling van vorig jaar, we hadden geen echte klik, dus dat ze zo'n compliment maakt, doet me goed.
De jongen die me een compliment gaf, heb ik nooit lesgegeven. Ik weet niet meer precies wat het moment was dat ik hem leerde kennen. Misschien was dat tijdens de studieles ooit, of tijdens de geldinzamelactie voor het goede doel. Ik heb geen idee, maar ik mocht hem direct en hij mij blijkbaar ook.
Ik liep langs een grote groep leerlingen die met z'n allen op een bank pauzen aan het houden waren. Deze jongen sprong op.
'Mevrouw, mevrouw!'
Ik draaide me om, verbaasd dat hij me aansprak.
'Mevrouw, ik heb me speciaal ingeschreven voor studieles wiskunde omdat ik dacht dat ik dan les kreeg van u.'
'Waarom dacht dat je dat dan?'
'Nou, gewoon. Weet ik ook niet. Maar nu geeft meneer Visser dat dus.'
'Aha. En wat vind je lastig aan wiskunde nu?'
'Niks eigenlijk. Het leek me gewoon leuk om weer hulp van u te krijgen. U legt zo goed uit.'
THANK YOU!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten