Ik kan wel tegen een stootje. Zo lang de stootjes niet te hard zijn en zolang het niet te veel stootjes zijn, functioneer ik prima. Maar vandaag ben ik ruim over de grens gegaan met alle shit die ik kan hebben. Ik was vandaag een wandelende tijdbom en eens moest de bom ontploffen. Dat gebeurde toen ik me moest melden bij één van de conrectoren.
Vanochtend voelde ik me Ziek met een hoofdletter Z. Maar gisterochtend vertelde ik mijn baas al aan de telefoon dat ik vandaag weer zou werken en daar wilde ik niet op terugkomen. Bovendien had ik vandaag drie repetities. Dat zou ik wel overleven. Dacht ik.
Op de heenweg had ik halverwege een probleem. De weg was een stuk afgezet, dus er was een omleiding. Ik volgde de oranje borden met het plaatje van een fiets en ineens waren ze er niet meer. Ik stond in de middle of nowhere. Nou ja, ik stond in ieder geval op een stille autoweg en ik had geen flauw idee waar ik was. Ik kon niemand om hulp vragen en als ik terug zou rijden naar waar ik vandaan kwam, zou ik ook geen steek verder komen. Na vijf minuten rondrijden, wat aanvoelde als een uur, kwam ik uiteindelijk toch weer op de weg naar mijn werk. Toen was het kwaad al geschied: honderden scheldwoorden en een huilbui. Ja, echt waar.
Maar kop op, ik had de weg weer gevonden. Vanaf nu zou er niets meer mis gaan. Hoopte ik. Tot ik mijn lokaal in kwam. De tafels en stoelen stonden schots en scheef, ik had er ineens een tafel bij en de borden stonden nog volgeschreven. Bedankt, collega. Toen ik wat verder keek, bleek er nog meer mis te zijn. Er was uit mijn snoeppot gegeten en mijn bordstiften waren gejat. Serieus?!
Gedurende de eerste repetitie voelde ik me steeds beroerder voelen. Ook tijdens de tweede repetitie voelde ik me niet geweldig. Maar toen mijn derde brugklas binnen kwam...
'Mevrouw, we hebben straks een brandoefening!'
Schijnbaar weten de leerlingen dit soort dingen eerder dan ik. Ik had vanochtend wel een briefje in mijn postvak gevonden met de dingen die gedaan moeten worden wanneer het brandalarm af gaat, maar ik was zo chagrijnig, dat ik hier niet naar heb gekeken. Wat stom! Want inderdaad, het brandalarm ging af. De leerlingen stormden als een stel mafkezen door de gangen en ik kon ze niet meer bij elkaar houden. Ik ben buiten de groep kwijtgeraakt en toen ik mijn collega's buiten sprak, bleek ik wel meer dingen verkeerd gedaan te hebben. Mijn raam stond nog open, mijn deur stond nog open, ik had geen namenlijst meegenomen... Wat een verschrikking!
Eenmaal terug in het lokaal ging die repetitie natuurlijk niet meer gemaakt worden. Ik vertelde de leerlingen dat ze moesten lezen in hun leesboek, maar natuurlijk waren ze te veel in de ban van wat er eerder dat uur is gebeurd. Wat was ik blij toen de bel voor de pauze ging...
Tijdens mijn laatste les kreeg ik een mail van de conrector. Of ik even langs wilde lopen. Ik dacht dat het ging om alles wat ik fout heb gedaan bij de brandoefening, maar het ging om heel iets anders. Ik heb gisteravond een e-mail gestuurd naar mijn leerlingen om ze voor de zekerheid nog even te vertellen dat de repetitie van vandaag door zou gaan. Ouders hebben geklaagd, omdat ik dit 's avonds nog verstuurde en hun kind mag 's avonds niet meer achter internet. Daardoor wist hun zoon/dochter niet dat de repetitie door ging. What. The. Fuck.
En toen barstte de bom. Alles kwam omhoog. Ik voelde me ziek, de omleiding van vanochtend en de bijbehorende verdwaling, de manier waarop mijn lokaal gisteren is achtergelaten, de brandoefening was een ramp en dan ook nog dit gezeik... Dit trok ik niet. De tranen stroomden over mijn wangen en een heel (prettig!) gesprek met de conrector volgde. Ik heb het niet zo op die man en ik vond het verschrikkelijk om zo emotioneel te worden, maar hij stelde me gerust en drukte me op het hart dat ik me vanaf nu ziek meld wanneer ik ziek ben. Dan loopt het allemaal ook niet zo op.
Het is een vervelend begin van het weekend. Gelukkig heb ik de komende dagen niets op de planning staan. Vandaag geniet ik van een zak chips en de televisie. Morgen en zondag hoef ik ook niets te doen, behalve uitrusten, uitzieken en me klaarmaken voor een nieuwe week. De laatste voor de herfstvakantie.
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten