maandag 15 september 2014

Volle agenda's & het mentoraat

Half acht 's avonds. Mijn avondeten zit net in mijn maag, terwijl ik toch het liefst rond zessen mijn avondeten nuttig. Maar dat zat er vandaag niet in.

Om half zes zat ik bij de makelaar om ons (tijdelijke) koopcontract te leven. Een enorme stap in ons leven, al voelt dat nog niet zo. Ik kan het nog steeds niet beseffen. Waarschijnlijk komt het besef pas echt als we de sleutel krijgen en elke avond aan het klussen zijn. Tegen het klussen zie ik enorm op, maar ik kijk des te meer uit naar het moment waarop ik kan gaan inrichten én het moment dat het helemaal af is. Hopelijk zal dat eind januari zijn.

De agenda's van mijn vriend en mij zitten helemaal volgeschreven. Gezamenlijke afspraken, zoals het tekenen van dit soort papieren en een gesprek met de hypotheekadviseur, maar ook veel persoonlijke afspraken. Mijn vriend gaat vanaf deze week weer avonddiensten draaien en ik ga vanaf deze week weer 's avonds les geven op mijn werk. Vijf avonden verdeeld over een paar maanden, maar toch! Ook ben ik iedere woensdagavond op mijn studie. 

Toch klaag ik niet. Ik vind het heerlijk om weer een volle agenda te hebben. Ik ben een persoon dat het liefst de avond op de bank doorbrengt, maar ik voel me met zo'n druk schema enorm nuttig. Ik zie er niet meer tegenop om naar mijn werk te gaan (daarover straks meer) en die rustmomentjes probeer ik op een ander tijdstip te pakken. In een tussenuur bijvoorbeeld, of 's avonds voor het slapen gaan. Mijn voornemen is om vanaf nu zonder telefoon naar bed te gaan. Ik zit gemakkelijk elke avond nog een uur met mijn telefoon te spelen voordat ik daadwerkelijk ga slapen. Social media checken, whatsappen, YouTube-filmpjes kijken... Zo zonde van mijn nachtrust!

Ik vond het gisteren zo jammer dat ik niet naar mijn werk hoefde. Sinds de allereerste werkdag tel ik nog net niet de minuten af tot ik weer naar mijn werk kan. Ik vind mijn mentorklas zo leuk, dat ik de rest maar voor lief neem. Ik merk dat ik, nu ik mentorleerlingen heb, de andere leerlingen niet meer zo speciaal vind. Ze zijn wel leuk hoor, die brugklassers. Maar als mijn mentorleerlingen binnenkomen, voelt het als 'thuiskomen'. Ja, echt! Kunnen jullie de tijd nog herinneren dat ik enorm tegen het mentoraat opkeek? Ik zou nu niets liever meer willen!

Morgen begin ik met mijn eerste mentorgesprekken, waarbij ik individueel met mijn leerlingen praat. Ik heb me goed voorbereid. Ik heb flesjes water klaarstaan en een doos tissues gekocht. Ik weet niet wat ik per ongeluk bij de leerlingen los maak of wat ze op tafel gaan gooien, maar ik kan maar beter voorbereid zijn...

Liefs!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten