donderdag 25 september 2014

Telefoontjes naar ouders

In de vijf jaren tijd dat ik nu stage loop en voor de klas sta, heb ik één telefoontje gepleegd naar de moeder van een leerling. Dat gesprek ging uiteindelijk nergens over (of er uitwerkingen van de opgaven op internet te vinden zijn...), maar ik vond het doodeng. Dit telefoontje was drie jaar terug. Alle jaren daarna heb ik het telefoneren mooi weten te omzeilen. Totdat ik mentor werd.

Op mijn werk is het verplicht om alle ouders van de mentorleerlingen te bellen rond eind oktober. Ik leek er nog even onder uit te komen. Toch mailde een moeder mij of ik telefonisch contact met haar wilde opnemen. Oh no! Ik heb er uren tegenop gezien, maar uiteindelijk was het me gelukt. Zonder te stotteren, maar wel met rode wangetjes, belde ik moeder op. Het gesprek duurde een minuut of tien en ik kon de conclusie trekken dat het eigenlijk wel heel goed ging.

Vanavond had ik weer een telefonische afspraak gepland, uiteraard op verzoek van moeder. Om half zeven 's avonds zou ik bellen. Mijn avondeten van half zes kreeg ik maar met moeite binnen, door de zenuwen. Ik heb al een hekel aan bellen (WhatsApp is echt een uitvinding!), maar al helemaal als ik een vader of moeder van een (mentor)leerling moet bellen. Doodeng!

Hopelijk verdwijnt die angst vanzelf. Over een paar weken moet ik toch alle ouders gaan bellen. Wat zou het heerlijk zijn als ik die gesprekken kan aangaan zonder afgekloven vingernagels...

Liefs!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten