Zomervakantie #5

Maandag breekt mijn laatste vakantieweek aan. Huilen! Of toch niet?

Een week of twee geleden stond ik te springen om weer aan het werk te gaan. Ik kijk enorm uit naar 1 september, de dag waarop een nieuw hoofdstuk van mijn leven zou beginnen. Zo veel nieuwe indrukken, zo veel nieuwe leerlingen, zo veel nieuwe dingen leren... Ik wilde het allemaal!

Maar waar ik vooral heel enthousiast over was, was het huis dat we op het oog hadden. Helaas bleek dat in het echt een poppenkasthuisje te zijn. Klein dus. En ook nog eens best wel slecht afgewerkt én drukke buren. En dat is niet waar we heel veel geld voor willen neerleggen.

Sinds de bezichtiging ben ik ook weer honderdtachtig graden gedraaid qua zin hebben in mijn werk. 1 september? Laat dat alsjeblieft niet te snel komen! Heel het huis ging niet door en er gebeurden ineens allemaal dingen die me tegen stonden. Op de eerste dag dat ik weer in het huis van mijn tante trok, brak ik (per ongeluk!) het oortje van een koffiekopje af. Wat was ik pissig! Vooral omdat mijn tante geen koffiekopjes bij de Action koopt, maar rustig acht euro voor zo'n ding uitgeeft. Waarom zulke duren kopjes?! En ja, ik weet dat acht euro niet het einde van de wereld is, ik weet ook dat mijn tante het echt niet erg zal vinden en dat ze het onzin vindt dat ik een nieuwe voor haar heb gekocht, maar... Het is gewoon... Acht euro is heel veel geld, als je juist een paar dagen daarvoor een inkomsten- en uitgavenoverzicht hebt gemaakt voor de periode na het afsluiten van een hypotheek. Daar kun je voor twee tot drie dagen boodschappen voor doen.

Afgelopen maandagavond kwamen we thuis van een tweede teleurstellende bezichtiging en toen mijn vriend uit de auto stapte, vroeg hij zich af hoe ik in vredesnaam de scooter had neergezet. Hij stond namelijk schuin tegen het huis aan, alsof ik 'm zo had neergegooid. 

'Misschien heeft de wind dat gedaan,' zei ik. Maar nee. Het was niet de wind. Het waren criminelen die geprobeerd hadden mijn scooter te stellen (wat niet gelukt is, dat mag duidelijk zijn), die mijn buddyseat hebben opengebroken, die mijn dure, leren handschoenen eruit hebben gejat die ik vorig jaar voor mijn verjaardag kreeg van mijn vriend en die vervolgens een zetje hebben gegeven, zodat de scooter niet meer gewoon recht stond, maar schuin tegen het huis aan. Alsof het een fiets is van een tientje. 

Dinsdagavond sprong, vanuit het niets, de lamp boven de eettafel uit. Mijn tante heeft vooral sfeerlicht en de lamp boven de eettafel is de enige bron waar normaal licht vandaan komt. Dat was schrikken, toen de woonkamer (op een paar kleine lampjes na) ineens pikdonker was! De volgende dag hebben we alle lampen vervangen door tien lampen die het wel deden, maar ook toen deed de lamp het nog steeds niet.

Donderdag was ik er helemaal klaar mee. Ik had een bezoekje aan mijn vader en mijn zus gepland die dag, maar alle bovenstaande gebeurtenissen én het verschrikkelijke Nederlandse weer hielpen niet mee aan mijn humeur. Ik mocht een hele dag chagrijnig zijn van mezelf, als ik maar de volgende dag weer de vrolijke Elseline zou zijn. 

Om twaalf uur was ik wel klaar met chagrijnig zijn. Acht euro is geen ramp, de verzekering kan hopelijk de schade dekken aan mijn scooter en de lamp zal het vast ook wel weer doen als iemand met verstand er even naar kijkt. Niet zo zeuren, hup: genieten van de vakantie!

Dus sinds donderdagmiddag rond de klok van twaalf heb ik weer een klein beetje zin in alles. In het lesgeven, in de studie, om mijn mentorleerlingen te ontmoeten. Maar vooral om een fijn jaar te hebben, met heel veel veranderingen. Want veranderingen hoeven niet altijd slecht te zijn.

Liefs!