Zomervakantie #3

Wow, wat heb ik een bizarre week achter de rug! Ik heb nauwelijks geslapen, omdat ik 's avonds niet in slaap kon komen en er per se 's morgens vroeg uit wilde, zodat ik een lange dag zou hebben. De reden dat ik 's avonds niet kon slapen, is omdat er iets heel spannends op de planning staat!

Ik wil al zo lang verhuizen. Ik heb een redelijk oké huis, maar ik heb verschrikkelijk veel last van mijn buren en het huis is gewoon echt te klein. Sinds mijn vriend bij me is ingetrokken, staan er overal spullen. En ik heb dat er absoluut voor over, want ik vind het zo fijn om met hem samen te wonen, maar ik mis de ruimte. Als ik een rustig huis heb, is het ook rustig in mijn hoofd. En als er veel spullen staan, kan ik me overal aan ergeren.

Toen ik de knoop doorhakte om te gaan studeren, was dat op twee voorwaarden. 1: Mijn vriend mocht het niet uitmaken de komende drie jaar. 2: We zouden niet gaan verhuizen de komende drie jaar. Beide dingen zouden zo veel stress opleveren (en dat eerste vooral heel veel verdriet) en dat zou ik niet trekken in combinatie met werk en studie. Het is al eens eerder misgegaan. Ik zat midden in een verbouwing, ik ging veertien lesuren geven en ik zat in mijn afstudeerjaar van de lerarenopleiding. Oef! Dat wilde ik niet nog eens meemaken.

Maar nu ik een week in het huis van mijn tante heb gezeten. Zo veel rust, zo veel ruimte, ik voel me zo ontspannen en ik wil dit ook! Een eigen plek om te werken/schrijven, want op dit moment staat mijn bureau in de woonkamer en dat is niet ideaal. Een grotere badkamer, waar je je niet constant tegen de muren stoot als je je wilt omdraaien tijdens het douchen. Een rustige omgeving, waar je niet elke keer je schreeuwende buurvrouw en huilende buurmeisjes hoort. Ik wil dit!

Dus besloten we meteen, in een opwelling, dat we zouden gaan verhuizen. We zochten Funda af, vonden een hoop leuke huizen, berekenden ons jaarinkomen en mogelijke hypotheek, streepten heel veel huizen van ons lijstje af en hielden gelukkig ook nog heel veel leuke huizen over. Niet in de woonplaats waar ik eigenlijk had willen wonen, maar in een omgeving waar de prijzen van een huis een redelijke verhouding hebben met de ruimte die je er voor krijgt en waar je toch heerlijk rustig kunt genieten.

Vandaag worden we gebeld om een afspraak te maken voor een hypotheekadviesgesprek. Daarna gaan we in de omgeving kijken, we gaan afspraken maken om huizen te bezichtigen en wie weet... Wie weet schrijf ik over een tijdje niet meer vanuit mijn in de zomer snikhete en in de winter ijskoude huurwoning, maar kan ik schrijven vanuit een koopwoning, vanuit mijn eigen werkkamer en met uitzicht op heel veel groen. Hoe tof zou dat zijn?

Oh, en de reden dat ik niet goed kon slapen? Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over. Ik lag met mijn vriend te praten hoe we het zouden inrichten, welke kamer we waarvoor zouden kunnen gebruiken, wat we in de toekomst eventueel kunnen verbouwen, wat we in de tuin kunnen plaatsen (een blokhut met daarin een logeerbed!), hoe we het zouden inrichten, welke meubels we per direct weg gaan doen en welke we nog even meenemen naar het nieuwe huis... En als mijn vriend zei dat hij ging slapen, ging ik zelf verder. Ik maakte alvast lijstjes met alles wat we moesten regelen, alles wat we moesten kopen en ik zocht in de app van Funda naar nog meer leuke huizen.

Is dit een opwelling of niet? Geen idee. Ik kan wel zeggen dat het huis van mijn tante ervoor heeft gezorgd dat ik het allemaal in een stroomversnelling wil uitvoeren. Ik vind het heel eng, zeker straks in combinatie met mijn studie en het mentoraat, maar ik vind het ook heel leuk om een volgende stap te zetten in mijn leven. Mijn vriend zal me steunen in alles, heeft hij beloofd, dus misschien moet ik er maar vertrouwen in hebben en zien hoe alles loopt, in plaats van dat ik nu al alle gevaren zit te bedenken...

In de blogpost van volgende week kan ik hopelijk wat meer schrijven. Wie weet hebben we het gesprek met de hypotheekadviseur dan al gehad... Ieks, ik word ineens echt volwassen!

Liefs!

P.S. Nu dit ineens zo dichtbij komt, heb ik ook wel zin om weer te gaan werken. Ik ben zo benieuwd hoe het komende schooljaar zal worden. Ik weet wat mijn valkuilen zijn, ik weet dat ik met mijn vriend kan praten en ik heb min of meer mezelf opgelegd om ELKE DAG een stukje te schrijven voor op mijn blog, om alles van me af te schrijven. De leuke dingen en de vervelende dingen.