Op het moment dat ik dit schrijf, zijn mijn ogen opgezwollen. Mijn vriend heeft een kopje thee voor me gezet en ik heb de waxinelichtjes aangestoken, om me een beetje op te beuren. Zojuist sloegen de stoppen door en zag ik het allemaal niet meer zo zitten.
Kan ik dit wel? Weet ik nog wel hoe ik les moet geven? Wat als het fout gaat? Wat als mijn studie een ramp wordt? Ik snap vast helemaal niets van die moeilijke stof. Ik kan geen woord Engels, hoe moet ik die studieboeken dan snappen? Waarom heb ik me überhaupt opgegeven voor die studie? Ik word vast een verschrikkelijk slechte mentrix!
Volgens mijn vriend moet ik niet zo negatief denken, maar ik doe het ook echt niet expres. Als er één negatieve gedachte door mijn hoofd gaat, volgen er al heel snel heel veel meer. En als dat eenmaal begonnen is, eindigt het altijd hetzelfde: een enorme huilbui met hoofdpijn en dikke ogen als resultaat.
Maar ik moet niet zo klagen en niet zo zielig doen. Ik heb een schop onder mijn kont nodig. Natuurlijk kan ik nog lesgeven. Natuurlijk kan ik dit nog. Natuurlijk gaat er iets fout, maar ik weet ook hoe ik mijn fouten op moet lossen, met of zonder hulp van anderen. En ik kan inderdaad geen Engels, maar ik heb een woordenboek, ik heb een stuk of veertig klasgenoten, ik heb Nederlandssprekende docenten en ik heb een vriend die geweldig is met de Engelse taal en die me wil helpen waar ik maar hulp nodig heb. Natuurlijk gaat die studie me lukken. De stof is weggezakt, maar dat haal ik vast en zeker snel weer op. En een slechte mentor? Dat ik tijdens mijn huilbui ineens bedacht dat ik nog een verjaardagskaart moest schrijven voor mijn mentorleerling en morgen op de post moet doen, bewijst denk ik wel dat ik écht niet zo verschrikkelijk zal zijn als ik op dat moment voor ogen had.
Kom op, Elseline, stel je niet aan. Hoofd omhoog, schouders naar achteren en gaan met die banaan!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten