Wie mij volgt op Twitter (@ElselineSnelten) had het al kunnen lezen: ik heb een soort van een klacht gekregen van een vader van een leerling. Soms moet je vervelende dingen positief bekijken. Ik zie het nu dan ook niet als een klacht, maar als een bijzondere ervaring om over te bloggen!
Elke periode geef ik de leerlingen een cijfer voor het meenemen van hun spullen en het maken van hun huiswerk. Aan het begin van de periode staat iedereen op een 10, maar voor elke keer dat ze iets vergeten, gaat er een half punt vanaf. Ik vind het belangrijk dat de leerlingen elke les hun etui in orde hebben en dat ze hun huiswerk maken. Het lijkt streng, dat halve puntje, maar het is zeker effectief. De meeste leerlingen vergeten hooguit vier keer om iets mee te nemen. Dan krijgen ze van mij een 8 en daar maak ik de leerlingen ontzettend blij mee. Het cijfer telt niet zwaar mee (in periode 2 telt het nog geen 10% op hun rapportcijfer), dus heel veel doet zo'n cijfer niet met het gemiddelde. Ik gebruik deze cijfers meer als stimulans dat de leerlingen altijd hun spullen in orde hebben. Je kunt een leerling strafwerk geven als hij/zij één keer een rekenmachine vergeet, maar je kunt dit ook belonen. Eén keer iets vergeten staat bij mij gelijk aan een 9,5 en er zijn maar weinig leerlingen die daar niet blij mee zijn.
Zo'n cijfer doet dus niet heel veel op een gemiddelde, tenzij je een 3 haalt. Nu is het al een hele prestatie om veertien keer iets te vergeten, maar het blijkt dus dat sommige leerlingen echt zo vergeetachtig of slordig zijn. Zoals deze jongen, van wie de vader afgelopen weekend een e-mail stuurde. De e-mail klonk nog enigszins positief als je het vergelijkt met wat hierna komt, maar je kon duidelijk uit de e-mail opmaken dat hij er alles-behalve blij mee was "dat ik zijn zoon een 3 had gegeven". Alsof ik zijn zoon heb beoordeeld op zijn persoonlijkheid. Ik heb in een antwoord terug uitgelegd waarom dit cijfer er staat, maar daar nam vader geen genoegen mee. Ik kreeg een bozere e-mail terug met een hele methode hoe ik beter het cijfer had kunnen bepalen. Hij vond mijn manier namelijk erg streng. Zijn zoon daalde namelijk een tiende punt op zijn gemiddelde. Rampzalig, vond hij.
Ik heb even gewacht met terugmailen, omdat ik eerst wilde overleggen met een collega. Moest ik echt het cijfer herzien, zoals vader had verzocht? Of moet ik me niet van de wijs laten maken en moet ik mijn aanpak, die ik al lange tijd gebruik en waar ik nog nooit commentaar op heb gehad, behouden? Mijn collega was het absoluut met mij eens. 'Hij bepaalt niet hoe jij moet lesgeven. Bovendien is het niet alleen bij jou dat deze jongen zijn spullen niet meeneemt.' Ik was dus klaar om antwoord te geven op de e-mail en had van mijn collega nog wat punten gehoord die ik kon gebruiken.
Om een lang verhaal kort te maken: vader is langs school gekomen om te praten met "iemand met verstand". Hij sprak degene die over kwaliteit van onderwijs gaat, maar ook hier liep vader tegen hetzelfde probleem. Deze man, de conrector, stond namelijk achter mij en niet achter deze vader. Dat heeft hij vader ook duidelijk uitgelegd.
Ik schreef in mijn eerste berichtje op Twitter dat deze klacht me niets deed. Er zullen altijd ouders zijn die het niet eens zijn met jouw manier van aanpak en dit is er zo één. Helaas werd ik er wel onzeker van toen ik eenmaal thuis zat en alles liet bezinken. Ik heb nu "geluk" gehad dat zowel de collega als de conrector achter mij staan. Maar wat als dat niet zo zou zijn?
Dit verhaal is nog niet afgelopen en zal zeker nog een staartje gaan krijgen. Ik ben heel erg benieuwd, maar toch ook wel een tikje bang.
Liefs!
Elke periode geef ik de leerlingen een cijfer voor het meenemen van hun spullen en het maken van hun huiswerk. Aan het begin van de periode staat iedereen op een 10, maar voor elke keer dat ze iets vergeten, gaat er een half punt vanaf. Ik vind het belangrijk dat de leerlingen elke les hun etui in orde hebben en dat ze hun huiswerk maken. Het lijkt streng, dat halve puntje, maar het is zeker effectief. De meeste leerlingen vergeten hooguit vier keer om iets mee te nemen. Dan krijgen ze van mij een 8 en daar maak ik de leerlingen ontzettend blij mee. Het cijfer telt niet zwaar mee (in periode 2 telt het nog geen 10% op hun rapportcijfer), dus heel veel doet zo'n cijfer niet met het gemiddelde. Ik gebruik deze cijfers meer als stimulans dat de leerlingen altijd hun spullen in orde hebben. Je kunt een leerling strafwerk geven als hij/zij één keer een rekenmachine vergeet, maar je kunt dit ook belonen. Eén keer iets vergeten staat bij mij gelijk aan een 9,5 en er zijn maar weinig leerlingen die daar niet blij mee zijn.
Zo'n cijfer doet dus niet heel veel op een gemiddelde, tenzij je een 3 haalt. Nu is het al een hele prestatie om veertien keer iets te vergeten, maar het blijkt dus dat sommige leerlingen echt zo vergeetachtig of slordig zijn. Zoals deze jongen, van wie de vader afgelopen weekend een e-mail stuurde. De e-mail klonk nog enigszins positief als je het vergelijkt met wat hierna komt, maar je kon duidelijk uit de e-mail opmaken dat hij er alles-behalve blij mee was "dat ik zijn zoon een 3 had gegeven". Alsof ik zijn zoon heb beoordeeld op zijn persoonlijkheid. Ik heb in een antwoord terug uitgelegd waarom dit cijfer er staat, maar daar nam vader geen genoegen mee. Ik kreeg een bozere e-mail terug met een hele methode hoe ik beter het cijfer had kunnen bepalen. Hij vond mijn manier namelijk erg streng. Zijn zoon daalde namelijk een tiende punt op zijn gemiddelde. Rampzalig, vond hij.
Ik heb even gewacht met terugmailen, omdat ik eerst wilde overleggen met een collega. Moest ik echt het cijfer herzien, zoals vader had verzocht? Of moet ik me niet van de wijs laten maken en moet ik mijn aanpak, die ik al lange tijd gebruik en waar ik nog nooit commentaar op heb gehad, behouden? Mijn collega was het absoluut met mij eens. 'Hij bepaalt niet hoe jij moet lesgeven. Bovendien is het niet alleen bij jou dat deze jongen zijn spullen niet meeneemt.' Ik was dus klaar om antwoord te geven op de e-mail en had van mijn collega nog wat punten gehoord die ik kon gebruiken.
Om een lang verhaal kort te maken: vader is langs school gekomen om te praten met "iemand met verstand". Hij sprak degene die over kwaliteit van onderwijs gaat, maar ook hier liep vader tegen hetzelfde probleem. Deze man, de conrector, stond namelijk achter mij en niet achter deze vader. Dat heeft hij vader ook duidelijk uitgelegd.
Ik schreef in mijn eerste berichtje op Twitter dat deze klacht me niets deed. Er zullen altijd ouders zijn die het niet eens zijn met jouw manier van aanpak en dit is er zo één. Helaas werd ik er wel onzeker van toen ik eenmaal thuis zat en alles liet bezinken. Ik heb nu "geluk" gehad dat zowel de collega als de conrector achter mij staan. Maar wat als dat niet zo zou zijn?
Dit verhaal is nog niet afgelopen en zal zeker nog een staartje gaan krijgen. Ik ben heel erg benieuwd, maar toch ook wel een tikje bang.
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten