Anoniem bloggen

Onlangs stuitte ik op de website van Milou Schoonemann, een docente in het voortgezet onderwijs. Ze blogt over haar werk, haar leerlingen en collega's, net als ik. Het grote verschil tussen ons? Zij blogt onder haar eigen naam, ik blog anoniem.

 

Onderaan elk artikel staat 'Geplaatst door Elseline Snelten', onderaan alle mails en reacties schrijf ik doodleuk 'Groetjes, Elseline' en ook bij mijn Twitteraccount gebruik ik deze naam. Het is bijna mijn tweede identiteit geworden. Wat sommigen niet weten, is dat ik anoniem blog. Het staat wel ergens beschreven op mijn site waarom ik dit doe, maar lang niet iedereen kijkt hiernaar. Sterker nog: het staat best goed verstopt. (Ergens onder 'Over de site' geloof ik.) Daarom ga ik er vandaag nog eens over schrijven.

 

Ik herhaal mijn woorden nog maar eens: ik blog anoniem. Daar heb ik van tevoren nooit over getwijfeld. Het stond bij het maken van deze site al vast dat ik onder een andere naam zou schrijven. Ik koos voor een voor- en achternaam die ik al kende, maar die niet vaak voorkomen. Ik googelde de naam en er bleek inderdaad niemand te zijn met deze naam, voor zover ik dat kon zien. Mooi!

 

De reden dat ik anoniem blog is omdat ik deze site op de eerste plaats ben begonnen omdat ik mijn ei kwijt wilde. Ik ben geen prater, waardoor ik heel veel dingen opkrop. Ik wilde alles van me afschrijven en dat wilde ik absoluut niet onder mijn eigen naam doen. Stel je voor dat iemand het leest en me met een scheef gezicht aan gaat kijken. Nee, dat wilde ik niet. Bovendien wil ik alles kunnen schrijven zonder me in te hoeven houden. Als ik een vervelend stukje over een collega wil schrijven, omdat dat er nu eenmaal bij hoort (in het onderwijs, maar waarschijnlijk ook op elke andere werkplek), dan wil ik niet de helft weglaten, omdat het kwetsend over kan komen. Of dat ik het helemaal niet zou schrijven, gewoon, omdat het niet netjes is om negatief over iemand te schrijven. Ik doe het wel, natuurlijk, omdat ik op deze blog alle ins en outs beschrijf van het docentenleven en daar horen ook vervelende momenten met collega's bij. Of met ouders. Of met wie/wat dan ook.

 

Soms vind ik het ook wel eens jammer dat ik anoniem blog. Een collega van mij begint nu wel een soort van bijna een vriendin te worden. Laat ik het zo zeggen: ik zie haar deze week voor de tweede keer buiten school en dat zegt toch wel wat, aangezien ik niet zo snel met anderen afspreek. Ik blijf graag binnen mijn comfortzone. Af en toe zou ik zo in een gesprek met haar willen roepen dat ik ergens onlangs over heb geschreven. Of zoiets. En dat gaat dan niet. Of ik zou tegen mijn baas willen zeggen dat ik me echt wel buiten schooltijd verdiep in het onderwijs, 'want ik schrijf een blog over het onderwijs'. Maar dat gaat niet. Of ik zou foto's in mijn artikelen willen plaatsen over het schoolgebouw, mijn lokaal, de leerlingen die enorm goed aan het werk zijn, de leuke krabbels op de toetsen van leerlingen, wanneer ik een werkvorm uitprobeer bij een klas. Maar dat gaat niet.

 

Gelukkig zijn dit de enige nadelen en vind ik de voordelen vele malen zwaarder wegen. Voorlopig blijf ik dus schrijven onder mijn tweede identiteit, Elseline Snelten.

 

Liefs!