Mentor in het voortgezet onderwijs, hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3 – De school als pedagogische omgeving

Gisteren las ik het derde hoofdstuk uit het boek ‘Mentor in het voortgezet onderwijs’. Direct op de eerste bladzijde zag ik twee interessante citaten staan.

Het eerste wat ik zag was ‘Non scholae sed vitae discimus’. Ik heb geen Latijn op de middelbare school gehad, dus ik was maar wat blij dat de vertaling er onder stond. ‘Je leert niet voor de school, maar voor het leven.’

Ik weet niet wanneer ik begon te beseffen dat ik naar school ging voor mezelf, maar ik weet wel dat ik leren altijd al leuk heb gevonden. Op de basisschool speelde ik thuis al “schooltje” en op de middelbare school liep ik vaak al vooruit met mijn huiswerk. Uiteraard vooral met mijn wiskunde! Ik ging altijd wel met plezier naar school en ik had het altijd ook naar mijn zin in de lessen.

Ik besef nu wel dat dit niet bij iedereen zo is. Ik zal ongetwijfeld ook wel eens hebben geklaagd, maar ik merk dat mijn gemiddelde leerling een grotere hekel heeft aan school dan ik had. Natuurlijk zitten er ook wel typische Elseline’s in mijn klas, maar het grote deel maakt alleen maar het huiswerk omdat het moet. Laatst bij de studiedag hoorde ik zelfs dat er leerlingen vaak weleens tegen hun mentor zeggen dat ze alleen huiswerk maken voor het vak waarvan ze de docent leuk vinden. Dit zijn dan leerlingen uit klas 5. Het lijkt me dat de leerlingen tegen die tijd wel moeten snappen dat ze naar school gaan om kennis op te doen die ze later nodig zullen hebben.

Een tweede belangrijke ding, wat ook erg belangrijk is voor de mentor, is dat er staat ‘Niet iedere leerling heeft evenveel begeleiding nodig’. Er zijn altijd leerlingen in een klas die meer aandacht nodig hebben dan andere leerlingen. Toch vind ik het erg belangrijk om de “gewone” leerlingen niet over het hoofd te zien. Ik was altijd zo’n gewone leerling. Ik had geen problemen thuis – op twee gescheiden ouders na – en ik haalde goede cijfers. Voor de mentoren was dat altijd wel een reden om eerst de belangrijkere leerlingen te spreken. Toch vind ik dat jammer, want ik denk dat iedere leerling evenveel aandacht zou moeten krijgen. Ik had dan misschien geen begeleiding nodig wat betreft de schoolvakken, maar ik vind het achteraf gezien best jammer dat ik niet wat begeleiding heb gekregen op sociaal vlak.

Liefs!