Zenuwen!

Vanochtend had ik ze weer: de zenuwen. Ik kan daardoor zo boos op mezelf worden. Als er iets op de planning staat wat maar een beetje afwijkt van mijn reguliere leventje dan voel ik de zenuwen door mijn hele lichaam.

En waarvoor? Voor slechts zeven simpele gesprekjes met ouders. Tenminste, dat probeer ik mezelf de hele tijd wijs te maken. Het zijn maar zeven gesprekken. Het valt best mee. Binnen tien minuten ben je van de ouders af. Hoe erg de ouders ook zijn, om 20.30 uur vanavond trek jij je jas aan en verlaat je het gebouw weer. Hoe erg kan het zijn?

In mijn ogen héél erg. Ik beeld me allerlei scenario’s in waar ik totaal niet in wíl zitten. Boze ouders, teleurgestelde ouders, verdrietige ouders, schreeuwende ouders, zwijgende ouders, ouders met rollende ogen, ouders die twijfelen aan mijn docentskills, ouders die lachend vragen hoe oud ik ben… Ieks!

Ik voor continu een tweestrijd in mijn bovenkamer. De ene stem vertelt me dus het bovenstaande, terwijl de andere stem het probeert te sussen.

“Bedenk je goed dat de ouders en jij en om dezelfde reden zitten: jullie willen beide het beste voor het kind/de leerling.”
“Je bent omring door collega’s. Als de ouders écht agressief worden, ook al is daar totaal geen reden voor, dan zijn er genoeg anderen om je heen.”
“De gesprekken duren echt maar tien minuten, hooguit met een beetje uitloop. Mochten de gesprekken echt zo rampzalig zijn, dan ben je snel weer van ze af.”
“…want wat is nou 600 seconden op een heel mensenleven?”
“Je hoeft geen slechtnieuws-gesprekken te voeren met de ouders. Don’t worry!”

En buiten dit allemaal zit het wel goed met mijn voorbereiding. Ik ben het hele lijstje af gegaan (komt over één uur op mijn blog!), ik heb alles opgeschreven, ik heb genoeg research gedaan… Én ik heb gedoucht, mijn make-up aangebracht, mijn mooiste jurk uit mijn kast gehaald en mijn schoenen schoongemaakt.

Zo erg kan het toch niet zijn?

Liefs!