"Tempo, tempo, tempo," riep stagebegeleider nummer één tijdens een les die ik mocht observeren. De leerlingen waren rustig bezig met sommetjes maken en mijn stagebegeleider liep langs en schreeuwde constant dezelfde woorden naar de arme kinderen toe.
"De kinderen zijn zo langzaam. Ze denken veel te lang na bij de sommen. Het moet op de automatische piloot gaan, daarom roep ik steeds dat ze tempo moeten maken." Dit vertelde hij me na afloop van de les. Ik stond er enorm van versteld. Ik had nog nooit eerder zo iemand voor de klas meegemaakt. Belachelijk!
"FOUT," schreeuwde hij toen een jongen voor het bord kwam om een opgave voor de rest van de klas uit te werken. Hij deed het blijkbaar niet goed. De jongen liep teleurgesteld terug naar zijn plaats en ging zitten. Iemand anders moest de opgave afmaken. "Iemand die het wel kan," riep mijn stagebegeleider er nog even achteraan.
"De leerlingen moeten weten wanneer ze iets fout doen. Daar leren ze van. En er is maar één manier om ze dat duidelijk te maken. Door het ze gewoon te zeggen." Ik vroeg me af of dat niet op een andere manier kon. Iets subtieler of zo, wat vriendelijker.
"Ze zijn gewoon dom," zei hij tegen mij aan het eind van het lesuur. Mijn oren klapperden na die woorden. Ze zijn gewoon dom? Mag je dat als docent zeggen?
Ik zeg niet dat hij een slechte docent was, die eerste stagebegeleider van mij. Maar ik zeg wel dat zijn manier van lesgeven absoluut niet lijkt op mijn lesstijl. Gelukkig heb ik van die man ook veel geleerd. Namelijk hoe het niet moet!
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten