maandag 18 februari 2013

Terugval


Het stond al in mijn dagboek van afgelopen zaterdag, maar vandaag besteed ik er nog even 500 woorden aan. Ik ben enorm toe aan vakantie!

Vorige week had ik een vervelende week op mijn werk en hoewel ik hoopte op beterschap, werd het met de dag erger. Natuurlijk weet ik best wel hoe dat komt. De voorjaarsvakantie staat voor de deur en dat weet iedereen. De leerlingen kijken er enorm naar uit, maar ik des te meer. Volgens mij heb ik er heel goed aan gedaan om een baan in het onderwijs te nemen, want na een week of zes/zeven begint het toch wel weer te kriebelen. Dan ben ik zo ontzettend toe aan vakantie dat ik alleen nog maar daaraan kan denken. Ik ben gewoon op.

Ik weet niet zo goed waar het ineens vandaan komt, maar het leek alsof ik afgelopen vrijdag een terugval had. Ruim een jaar geleden stapelde alle ellende zich altijd bij mij op: lesuur een mislukte, dus lesuur twee begon met een slecht gevoel. Lesuur twee mislukte dus ook, en ga zo maar door. In plaats van dat ik het van me afzette, werd het alleen maar meer en meer. De afgelopen maanden ging het goed. Als iets niet goed ging, deed ik twee dingen: ik bedacht eerst waar het aan lag en wat ik eraan kon doen om het de volgende keer wel te laten lukken. Daarna zette ik het van me af. Tot afgelopen vrijdag dus. Ik had geen moment waarop ik even stil kon gaan zitten en kon denken: oké, Elseline, waar ging het mis, wat was er aan de hand, hoe heb je de les geopend, hoe kwamen de leerlingen binnen etc. Het ene lesuur volgde direct op de andere, in de pauzes was ik bezig om mezelf van thee te voorzien en om collega’s aan te spreken op het spieken, tussen de lesuren door was het een chaos en om half twee had ik het helemaal gehad. Ik verliet het gebouw en normaal zou dat een opluchting moeten zijn: het was weekend. Maar op dat moment stond ik op instorten en het huilen stond me nader dan het lachen.

Ik heb geen idee wat de druppel was voor dit gevoel. Ik somde in mijn vorige blog natuurlijk van alles op en alles vond ik even kut. Gelukkig had ik een weekend waarin ik kon ontspannen. Tenminste, dat dacht ik toen. Er gebeurde vrijdagavond iets vervelends in mijn privésituatie waardoor ik helemaal van slag was. Misschien is het achteraf gezien geen ramp wat er gebeurde, maar het voelde vooral ellendig omdat dit gedoe er ook nog eens bij kwam kijken.

Na dit weekend ben ik nog meer toe aan vakantie. Maar hoe sterker dit gevoel wordt, met hoe meer tegenzin ik aan het werk ga. Ik weet dat het de laatste week is voor de vakantie en dat ik nog even moet doorbijten, maar ik weet niet of het me die laatste vier dagen lukt om verstandig te zijn. Het enige wat ik nu kan doen is hopen dat mijn laatste werkdagen voor de vakantie niet zo’n ramp worden als afgelopen vrijdag.

Liefs!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten