Laatst werd mij de vraag gesteld waarom ik voor het onderwijs heb gekozen. Daar moest ik toch wel even over nadenken. Ze zeggen dat het onderwijs een roeping is. Je hebt het of je hebt het niet. Ik heb het duidelijk niet. Ik ben doodzenuwachtig als ik voor grote groepen een presentatie moet geven en ik kan pubers af en toe niet uitstaan. Zeker niet als ze ook nog eens ontzettend kinderachtig zijn. Toch heb ik voor dit vak gekozen. Ik vond wiskunde een heel leuk vak en omdat een universitaire studie te hoog gegrepen bleek voor mij, heb ik het op het HBO geprobeerd in de vorm van een lerarenopleiding. Door mijn omgeving werd ik niet echt begrepen en toen ik tijdens mijn eerste stage ook nog eens de grond in werd geboord, was het eigenlijk wel duidelijk. Ik ben gewoon geen docent.
De simpele reden dat ik toch ben doorgegaan, is omdat ik geen zin had om weer te stoppen met een studie. Ik had hiervoor gekozen, dus ik ging het afmaken ook.
Gelukkig duurde het maar een paar maanden voordat ik helemaal om was. Ik weet het nog precies. Het was mijn laatste stagedag van het jaar en ik stond ’s avonds met tranen van geluk en met vlinders in mijn buik op de trein naar huis te wachten. Ik kwam zojuist terug van een feestavond op mijn toenmalige stageschool. Alle leerlingen moesten die avond iets te eten meenemen wat afkomstig was uit hun geboorteland. (Het was een zwarte school, dus geloof me: er was een hoop variatie wat betreft het eten!) Tevens was het de avond dat er afscheid werd genomen van de stagiaires en de vertrekkende collega’s.
Het moment dat ik zeker wist dat ik door wilde gaan in het onderwijs kwam toen de leerlingen huilend afscheid namen van de docenten. De oprechtheid straalde er vanaf en het verdriet was in hun ogen te zien. Toen ook ik een knuffel van de leerlingen kreeg, was ik om.
Hoe irritant, kinderachtig, slechthorend en eigenwijs de pubers ook zijn, momenten als dit kunnen alles weer helemaal goed maken.
En uiteraard zijn er ook heel veel andere voordelen aan het onderwijs. Docenten vinden het natuurlijk heerlijk om hun kennis over te dragen aan de leerlingen om zo hun steentje bij te dragen, maar stiekem doet iedereen het voor de korte werkdagen en de twaalf weken vakantie per jaar! Maar dit allemaal terzijde.
Liefs!
De simpele reden dat ik toch ben doorgegaan, is omdat ik geen zin had om weer te stoppen met een studie. Ik had hiervoor gekozen, dus ik ging het afmaken ook.
Gelukkig duurde het maar een paar maanden voordat ik helemaal om was. Ik weet het nog precies. Het was mijn laatste stagedag van het jaar en ik stond ’s avonds met tranen van geluk en met vlinders in mijn buik op de trein naar huis te wachten. Ik kwam zojuist terug van een feestavond op mijn toenmalige stageschool. Alle leerlingen moesten die avond iets te eten meenemen wat afkomstig was uit hun geboorteland. (Het was een zwarte school, dus geloof me: er was een hoop variatie wat betreft het eten!) Tevens was het de avond dat er afscheid werd genomen van de stagiaires en de vertrekkende collega’s.
Het moment dat ik zeker wist dat ik door wilde gaan in het onderwijs kwam toen de leerlingen huilend afscheid namen van de docenten. De oprechtheid straalde er vanaf en het verdriet was in hun ogen te zien. Toen ook ik een knuffel van de leerlingen kreeg, was ik om.
Hoe irritant, kinderachtig, slechthorend en eigenwijs de pubers ook zijn, momenten als dit kunnen alles weer helemaal goed maken.
En uiteraard zijn er ook heel veel andere voordelen aan het onderwijs. Docenten vinden het natuurlijk heerlijk om hun kennis over te dragen aan de leerlingen om zo hun steentje bij te dragen, maar stiekem doet iedereen het voor de korte werkdagen en de twaalf weken vakantie per jaar! Maar dit allemaal terzijde.
Liefs!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten